Il mondo del Centiloquio di Antonio Pucci. Letteratura, cultura, politica della Firenze trecentesca

Praca jest monografią Centiloquio Antonio Pucciego (1373), poematu tercyną na podstawie monumentalnej florenckiej Nowej kroniki Giovanniego Villaniego (1348). Utwór analizowany jest w świetle ówczesnej literatury i polityki, z uwzględnieniem różnic między momentami powstania kroniki i poematu oraz między pozycją społeczną i kulturalną obu pisarzy. Centiloquio jawi się jako utwór świadomy stylistycznie, rodzaj gry literackiej, odwołujący się różnych, cieszących się dużą popularnością dzieł autorów takich jak Dante i Boccaccio i mający pewne ambicje wychowawcze wobec współobywateli. Jego ograniczenia wynikają częściowo ze słabej jakości kopii kroniki, którą dysponował dokonując swojej wersyfikacji (w pracy dokonano analizy przesłanek dotyczących materiału, z jakiego korzystał poeta). Pucci kieruje swój utwór do prostego czytelnika (bądź słuchacza), ponieważ wysoko zalfabetyzowane społeczeństwo florenckie chętnie przyjmowało twórczość pisaną o charakterze czysto rozrywkowym; nie koncentruje się na skomplikowanych analizach politycznych, przyjmując perspektywę ludzi mających ograniczony wpływ na decyzje dotyczące wspólnoty. Jego obraz Florencji jako w pełni samodzielnego bytu politycznego kreślony jest z perspektywy kontrolującego w tych latach życie polityczne i radykalnego stronnictwa Gwelfów.

The dissertation is a monography of Centiloquio of Antonio Pucci (completed 1373), poem in terza rima based on a monumental Florentine Nuova cronica of Giovanni Villani (completed 1348). The work is analyzed in context of literature and politics of its days, with regard to differences between the moments of writing the chronicle and the poem and between the social and cultural position of both writers. Centiloquio appears as a stylistically conscious work, a sort of literary play, containing references to various very popular works of authors such as Dante and Boccaccio, and having certain formative ambitions towards fellow citizens. Its limits are partly consequence of a poor quality of copy of the chronicle used by the poet during the versification (in the dissertation the evidence regarding the material employed is analyzed). Pucci is addressing his poem to uneducated readers (or listeners) since in highly alphabetized Florentine society a written production intended for pure entertainment was welcome; his is not focusing on complex political analyses, adopting the perspective of those having little influence on the decisions regarding the community. His image of Florence as a fully autonomous political being is traced from the perspective of the Guelph Party, in those years radical and controlling the political life of the Commune.