O genezie „cielesnych” motywów w twórczości Mariny Cwietajewej

Rozważania Mariny Cwietajewej o ciele trudno uformować w spójną koncepcję, niekiedy przeczą sobie nawzajem, niekiedy natomiast się uzupełniają. Jednakże ulegały one zmianie w miarę gromadzenia nowych doświadczeń. Od idei, że ciało to ściana, przeszkoda, Cwietajewa odchodzi dla idei ciała jako odrębnej strefy swojej osobowości, w której panuje zarówno wolność i demokratyzm, jak i uległość oraz podporządkowanie rygorystycznej części osobowości – duszy. Gdy poetka zaczyna tracić kontakt z ciałem, gdy nabiera przekonania, że nie może się z nim identyfikować, przeżywa burzliwą namiętność, w której pokłada nadzieję na dokończenie własnego ucieleśnienia. Stwierdza jednak, że natura jej ciała jest wadliwa, oznaki płci nie są jej właściwe. Świadomie rezygnuje z miłości, twierdząc, że nie da się pogodzić miłości i twórczości. Cielesność jej przeszkadza, wydaje się być zasłoną dla prawdziwej rzeczywistości, która jest niewidzialna, „którą się myśli”. Po kolejnym okresie przeżywania rozbratu duszy i ciała dochodzi do wniosku, że ciała jednak nie poznała, że ciało było posłusznym przyjacielem do załatwiania spraw ziemskich.

It is difficult to form a coherent conception of Marina Tsvetaeva's considerations about the body, sometimes they contradict each other, sometimes they complement one another. However, they were changing as new experiences were accumulated. From the idea that the body is like a wall or an obstacle in the way, Tsvetaeva moves to the idea of ​​the body as a separate zone of her personality, where freedom and democracy go along with subjection, and where the rigorous part of the personality - soul is to subdue. When the poet starts to lose contact with the body, when she becomes convinced that she no longer can identify with it, she experiences a stormy passion in which she hopes to complete her own incarnation. However, she comes to a conclusion that the nature of her body is flawed and the signs of gender are not proper. She consciously resigns from love, claiming that love and creativity can not be reconciled. Her body bothers her, it seems to cast a veil on the true reality, which is invisible and "by which one thinks". After another period of her soul and body disassociation, she comes to the conclusion that she did not know her body at all while it has always been an obedient friend in earthly affairs.