Kontekstualistyczna odpowiedź na problem sceptycyzmu

Głównym celem mojego doktoratu jest ekspozycja i obrona teorii kontekstualizmu proceduralnego. Rozwijając moją teorię, umiejscawiam ją w opozycji do teorii Davida Lewisa i Keitha DeRose’a, jednocześnie wykorzystując pewne poczynione przez tych autorów ustalenia. Kluczowym pojęciem, którym operuję, jest pojęcie procedury. Przez procedurę rozumiem usankcjonowaną w danej społeczności metodę uzasadniania danego sądu. Przyjęty przez relewantną w określonym kontekście społeczność zbiór procedur jest czynnikiem, który determinuje obowiązujące w danym kontekście standardy epistemiczne. Głównym atutem kontekstualizmu proceduralnego jest możliwość udzielenia przekonującej odpowiedzi na problem sceptycyzmu. Charakterystyczną cechą tej teorii jest też zyskanie narzędzia umożliwiającego precyzyjny opis sposobu wyznaczania obowiązujących standardów epistemicznych. Dzięki temu, jak staram się argumentować, uzyskujemy kryterium pozwalające dokonać podziału funkcjonujących w literaturze prokontekstualistycznych przykładów na trafne i chybione. Dodatkową zaletą kontekstualizmu proceduralnego jest to, że dostarcza on przekonywającej analizy scenariuszy, takich jak przykład z fałszywymi stodołami oraz przykład loterii. Praca jest podzielona na dwie części: „Kontekstualizm a sceptycyzm” oraz „Kontekstualizm proceduralny jako strategia antysceptycka”. Część pierwszą rozpoczyna rozdział, w którym dokonuję charakterystyki stanowiska kontekstualizmu poprzez skontrastowanie z poglądami klasycznego inwariantyzmu. W drugim rozdziale przedstawiam argument sceptycki, który stał się punktem wyjścia do sformułowania rozmaitych wersji kontekstualizmu epistemicznego. Dokonuję przeglądu różnych reakcji na ten argument. Kolejny rozdział poświęcony jest ekspozycji i porównaniu teorii kontekstualistycznych Lewisa i DeRose’a ze szczególnym uwzględnieniem odpowiedzi na argument sceptycki udzielanych na gruncie tych teorii. Tematem dwóch następnych rozdziałów jest porównanie kontekstualizmu z innymi konkurencyjnymi stanowiskami: relatywizmem oraz wrażliwym na podmiot inwariantyzmem. W rozdziale szóstym koncentruję się na zagadnieniu mechanizmów semantycznych odpowiedzialnych za kontekstową wrażliwość słowa „wiedzieć”. Uzupełnieniem rozdziału szóstego jest rozdział siódmy poświęcony omówieniu testów na okazjonalność oraz testów na wieloznaczność. Tematem kolejnego rozdziału jest analiza wspierającego kontekstualizm argumentu DeRose’a z warunków zasadnej stwierdzalności. W dwóch ostatnich rozdziałach części pierwszej rozważam zarzuty skierowane przeciwko kontekstualizmowi epistemicznemu: zarówno jako teorii semantycznej, jak i pewnej propozycji odpowiedzi na argument sceptycki. Część drugą otwiera rozdział poświęcony charakterystyce kontekstualizmu proceduralnego. Punktem wyjścia jest zaproponowanie definicji wiedzy wykorzystującej pojęcie procedury. Kolejnym krokiem podjętych rozważań jest przeprowadzenie – na gruncie kontekstualizmu proceduralnego – analizy klasycznych przykładów prokontekstualistycznych. W ostatnim podrozdziale tego rozdziału omawiam mechanizmy odpowiedzialne za wybór określonej społeczności jako społeczności istotnej w określonym kontekście konwersacyjnym. Kolejny rozdział poświęcony jest przedstawieniu odpowiedzi kontekstualizmu proceduralnego na problem sceptycyzmu. Rozważam dwie sceptyckie hipotezy: pomalowanych w paski mułów oraz mózgów w naczyniu. Tematem trzeciego rozdziału jest zastosowanie kontekstualizmu proceduralnego do rozwiązania różnych epistemologicznych łamigłówek: przykładów gettierowskich oraz przykładu loterii. Część tę zamyka rozdział, w którym dyskutuję – z perspektywy kontekstualizmu proceduralnego – możliwe zarzuty pod adresem kontekstualizmu epistemicznego.

The main purpose of my doctoral dissertation is to present and defend the theory of procedural contextualism. Developing my theory, I put it in opposition to the theories of David Lewis and Keith DeRose, while utilizing some of their findings. The key concept of my theory is the notion of procedure, which refers to a community-sanctioned method of justifying a given judgment. The set of procedures adopted by the relevant community in a particular context determines the epistemic standards that apply in that context. The main advantage of procedural contextualism is its ability to address the problem of skepticism. The theory also provides a framework for accurately describing how the relevant epistemic standards are determined, enabling us to distinguish between apt and incorrect pro-contextualist examples in the literature. Additionally, procedural contextualism offers a convincing analysis of scenarios such as the fake barns example and the lottery example. The dissertation is divided into two parts: "Contextualism and Skepticism" and "Procedural Contextualism as an Anti-Skeptical Strategy." The first part commences with a chapter that characterizes the position of contextualism by contrasting it with the view of classical invariantism. In the second chapter, the skeptical argument takes center stage, which serves as the starting point for the formulation of various versions of epistemic contextualism. The following chapter is dedicated to an exposition and comparison of the contextualist theories of Lewis and DeRose, with particular attention to the responses to the skeptical argument given on the grounds of these theories. The subject of the subsequent two chapters is a comparison of contextualism with other competing positions: relativism and subject-sensitive invariantism. In Chapter Six, the focus shifts to the issue of semantic mechanisms responsible for the context-sensitivity of the word "know". Complementing Chapter Six, Chapter Seven presents a discussion of tests for indexicality and tests for ambiguity. The next chapter analyzes DeRose's argument in favor of contextualism, which appeals to warranted assertibility. In the last two chapters of Part One, I consider the objections directed against epistemic contextualism, both as a semantic theory and as a response to the skeptical argument. Part Two opens with a chapter devoted to the characterization of procedural contextualism. The starting point is a definition of knowledge that makes use of the concept of procedure. Then, on the grounds of procedural contextualism, an analysis of classical pro-contextualist examples is conducted. In the last subsection of this chapter, I examine the mechanisms that determine the selection of a specific community as relevant in a given conversational context. The following section is devoted to presenting procedural contextualism's response to the problem of skepticism. Two skeptical scenarios are explored: painted mules and brains in a vat. The subject of the third chapter is the application of procedural contextualism to various epistemological puzzles: the Gettier cases and the lottery example. This part concludes with a chapter that discusses possible objections to epistemic contextualism from the perspective of procedural contextualism.