Apolinary Kątski - muzyk wszechstronny: wirtuoz, kompozytor i pedagog

Niniejsza dysertacja stanowi pierwszą monografię poświęconą polskiemu wirtuozowi skrzypiec, Apolinaremu Kątskiemu (1824–1879), której ramy obejmują zarówno całe życie artysty, jak i jego twórczość kompozytorską. Celem pracy jest możliwie pełne odtworzenie fascynującej biografii muzyka, który na kartach historii zapisał się jako „cudowne dziecko” i uczeń Niccolò Paganiniego, kontynuujący drogę artystyczną jako wybitny koncertujący wirtuoz, skrzypek Solista Jego Imperatorskiej Mości na dworze w Petersburgu oraz założyciel i wieloletni dyrektor Instytutu Muzycznego w Warszawie. W literaturze przedmiotu natomiast artystę kojarzono głównie z jego jakoby mało budującym udziałem w organizacji warszawskiego uczelni, niechlubną ponoć rywalizacją ze skrzypkiem Henrykiem Wieniawskim czy też konfliktową relacją ze Stanisławem Moniuszką. Krytyczna i jak wiele wskazuje pochopna ocena osiągnięć Kątskiego, jakiej dokonali nieprzychylni mu przedstawiciele ówczesnego środowiska muzycznego Warszawy, okazała się być dla wirtuoza wyjątkowo krzywdząca – jej reperkusje pobrzmiewają również dziś, blisko 145 lat po śmierci skrzypka. Struktura niniejszej dysertacji – opartej zarówno o dotąd niebadane źródła archiwalne, jak też prasę i literaturę przedmiotu – została podporządkowana przebiegowi życia Apolinarego Kątskiego i jego dorobkowi twórczemu. Oprócz Wstępu i Zakończenia wyodrębniono cztery rozdziały, których treść stanowi wynik połączenia chronologicznego porządku prezentowanych zdarzeń i problemowego przedstawienia ról, w jakich realizował się główny bohater dysertacji: „cudownego dziecka”, wirtuoza, dyrektora i pedagoga oraz kompozytora. Integralną część pracy stanowią cztery aneksy, uzupełniające treści przedstawione w rozdziałach: Kalendarium koncertowe Apolinarego Kątskiego, Repertuar koncertowy, Lista uczniów oraz Katalog tematyczny utworów.