Media w smart city. Przykład Berlina i Warszawy

Rozwój mediów w epoce cyfrowej wpłynął na funkcjonowanie współczesnych miast. Rosnące znaczenie komunikacji mobilnej, sektora technologii informacyjno-komunikacyjnych (Information and Communications Technology – ICT) i mediów społecznościowych spowodowało zarówno zmiany w strategiach rozwoju miasta oraz w podejściach teoretycznych do ich analizy. Media są tu rozumiane jako narzędzia jak i cel polityki smart city i są analizowane w kontekście wymiany informacji w relacji człowiek–maszyna i maszyna–maszyna oraz dwóch dominujących typów infrastruktury mediów (twardej i miękkiej). Z kolei smart city to miasto, które wykorzystuje technologie informacyjne i komunikacyjne oraz inne nowoczesne narzędzia do poprawy jakości życia mieszkańców oraz zarządzania miastem. Celem pracy, pt. „Media w smart city. Przykład Berlina i Warszawy” jest zbadanie, w jaki sposób dwa europejskie miasta (case studies) – Berlin i Warszawa wykorzystują media i technologie ICT do wdrażania i upowszechniania rozwiązań smart city. Badanie ma na celu ukazanie głównych strategii i podmiotów, a także dokonanie próby oceny wykorzystywania mediów w smart city Berlin i smart city Warszawa. W pracy wykorzystano metody badawcze łączące analizę źródeł z badaniami jakościowymi. Analiza źródeł jest prowadzona na podstawie wypracowanych koncepcji teoretycznych, a także szczegółowej analizy dokumentów i strategii rozwojowych Berlina i Warszawy. Natomiast badanie jakościowe opiera się na 30 wywiadach pogłębionych, które w 2017 roku zostały przeprowadzone z ekspertami w Berlinie i Warszawie. Autor tworzy własne narzędzie badawcze i teoretyczne, kwestionariusz wywiadu oraz klucz kodowy, które mają pomóc w weryfikacji następujących hipotez badawczych:Hipoteza 1: Wykorzystanie mediów w smart city Berlin i smart city Warszawa nie jest wynikiem konkretnie zdefiniowanej strategii.Hipoteza 2: W obu miastach dominują rozwiązania oparte na twardej infrastrukturze mediów.Hipoteza 3: W procesie wdrażania i upowszechniania idei smart city zarówno w Berlinie, jak i w Warszawie większą rolę odgrywają rozwiązania oparte na komunikacji między maszynami (M2M).W rozdziale pierwszym skupiono się na przeglądzie wybranych koncepcji smart city. W drugiej części została przedstawiona szczegółowa metodologia przeprowadzonego badania oraz przegląd strategii i wybranych podmiotów odpowiedzialnych za wdrażanie smart city w dwóch europejskich miastach. W rozdziałach trzecim i czwartym są prezentowane wyniki badań jakościowych uzyskane w Berlinie i Warszawie. W zakończeniu autor dowodzi, że w Berlinie dominują działania w wymiarze ludzkim, natomiast w Warszawie w wymiarze technologicznym. Konkluzje buduje w oparciu o zdefiniowane sposoby komunikacji i typy infrastruktury, a także silne i słabe strony obu miast. W zakończeniu wskazuje na wyzwania i sposoby kontynuowania badań nad rolą mediów w mieście przyszłości. Rozprawa wpisuje się w globalny trend badań nad rolą mediów w aglomeracjach miejskich i badaniach nad smart city. Ma charakter interdyscyplinarny; odnosi się do technologii informacyjno-komunikacyjnych (nowe definicje mediów), studiów nad współczesnym miastem (urbanistyki, komunikacji w mieście, socjologii miasta itd.) oraz polityki władz lokalnych.

The development of new media in the digital age has had an impact on contemporary cities. The growing importance of mobile communications, information and communication technologies (ICT) and social media has stimulated changes in City Councils’ strategies alongside theoretical approaches to urban communication. Media are understood here both as tools and the goals of policy supporting smart city; they are analyzed in the context of human-machine and machine-machine relationships as well as two dominant types of media infrastructure (hard vs. soft). Smart city is defined in terms of information and communication technologies that aim to improve the quality of citizens’ life and decision-making processes.The goal of the dissertation, entitled “Media in a smart city. A case study of Berlin and Warsaw” is to examine the ways in which two European capital cities (case studies) – Berlin and Warsaw use media and ICT technologies to implement and advance smart city solutions. It aims to examine strategies and institutions (both private and public) in the light of practical implementation of smart city Berlin and smart city Warsaw. The study combines analysis of grey literature (City Hall strategies, news reports, corporate documentation) with qualitative research. The latter is conducted on the basis of developed theoretical concepts and development strategies of Berlin and Warsaw. The qualitative research refers to 30 in-depth interviews carried out with media and city experts in Berlin and Warsaw in 2017. The author creates his own research and theoretical tools, an interview questionnaire and a code key to verify the following research hypotheses:Hypothesis 1: The role of media in smart city Berlin and smart city Warsaw is not specifically defined in strategy of Berlin and Warsaw.Hypothesis 2: In both cities smart city solutions depend mostly on hard media infrastructure.Hypothesis 3: Solutions implemented in Berlin and Warsaw refer mostly to communications between machines (machine-machine communications). The first chapter gives an overview of selected concepts related to smart city. The second part presents research methodology and an overview of the strategy and institutions responsible for smart city in Berlin and Warsaw. Referencing to the outcomes from semi-structured interviews, the following two chapters (chapter III and chapter IV) critically examine smart city practices. In conclusion, the author proves that human dimension is of critical importance in Berlin, whereas technological dimension seems to dominate in smart city discourse in the capital of Poland. The conclusions develop critical characteristics of two cities in terms of communications , media infrastructure, alongside strengths and weaknesses of both cities. Research ends with mapping challenges and future research on the role of media in the city.The dissertation is part of the global trend of research on the role of media in urban agglomerations and smart city research. It has an interdisciplinary approach; combining knowledge and practice on information and communication technologies (new notions of media), studies on the modern city (urban planning, city communications, sociology of the city, etc.) and policies of local authorities.