Rozwój villancico w muzyce Nowej Hiszpanii XVII wieku

Wywodzące się z prostych piosenek ludowych villancico zostało wprowadzone na grunt hiszpańskiego kościoła katolickiego na przełomie XV i XVI wieku, a jego pozycja umocniła się na przestrzeni wieku XVI, kiedy to zaczął być podstawowym elementem muzycznej oprawy ważniejszych świąt. W tym też czasie przeniesiony został, w ramach rozpoczynającego się procesu ewangelizacji, na tereny dzisiejszego Meksyku i Gwatemalii, a stopniowo i do innych rejonów kontynentu amerykańskiego. W ramach tzw. teatru misyjnego spełniał funkcje dydaktyczne, natomiast w katedrach i kościołach - funkcje ozdobne, będąc swoistym magnesem przyciągającym ludność. Najintensywniejszy rozwój villancico w Nowej Hiszpanii miał miejsce w XVII wieku i związany był z działalnością maestros de capilla i capillas de música działającymi we wszystkich katedrach Nowej Hiszpanii. Villancico - canto de raíces populares, logró penetrar en el repertorio religioso de la iglesia católica española a finales del siglo XV y principios del XVI. Durante el siglo XVI apareció en los territorios del continente americano cumpliendo un papel didáctico dentro del teatro misionero, siendo una de las herramientas del proceso de evangelización. Casi al mismo tiempo apareció dentro del repertorio musical de las catedrales novohispanas siendo una de las formas más populares. Su función - adornar las festividades religiosas. La presencia del villancico estaba ligada con el funcionamiento de las capillas de música y el personaje del maestro de capilla. Ambos presentes en cada catedral novohispana. El siglo XVII fue la época del máximo desarrollo del villancico novohispano, lo cual comprueban las grandes cantidades de partituras conservadas en los archivos catedralicios de Nueva España.