Tożsamość etniczna w krajobrazie językowym. Problemy wprowadzania dodatkowych nazw miejscowości w językach mniejszości narodowych w krajach Unii Europejskiej

Celem tego artykułu jest porównanie stanu i sposobów wprowadzania dodatkowych nazw miejscowości i ulic w językach mniejszości w krajach Unii Europejskiej oraz szerzej, w państwach Grupy Wyszehradzkiej (Czechy, Słowacja, Węgry i Polska). Zestawienie ich polityk i praktyk nazewniczych pokazuje, że nie ma jednolitego wzorca we wprowadzaniu dwujęzycznego oznakowania. O ile w krajach Europy Zachodniej były one związane z ruchami i władzami regionalnymi (i praktycznie są ograniczone tylko do nazewnictwa miejscowości), to w krajach Europy Środkowej są regulowane na poziomie konstytucyjnym lub ustawowym, co daje często większe szanse na ich zaistnienie na wyznaczonym terytorium w związku z możliwością rozszerzenia ich także na inne obiekty i nazwy urzędowe. W artykule podkreślam znaczenie mniejszościowego nazewnictwa w tworzeniu nowego krajobrazu językowego tych społeczeństw poprzez działania umożliwiające mniejszościom szerszą i bardziej widoczną ich obecność w przestrzeni publicznej.