Doktryna i praktyka suwerenności Polski w kontekście integracji europejskiej

Problemem badawczym pracy jest stosunek między doktryną i praktyką suwerenności Polski w kontekście integracji europejskiej. Procesy integracyjne zachodzące w Europie wielokrotnie były poddawane analizie przez pryzmat problematyki suwerenności, ale ze względu na dynamiczne zmiany zachodzące w samym procesie integracji, wymagają one aktualizacji. Wpływ procesów integracyjnych Unii Europejskiej na Polskę i jej suwerenność był postrzegany w sposób manichejski, co zawęża perspektywę elit na potencjalne kierunki rozwoju polskiej polityki zagranicznej w ramach wspólnot. Szersze spojrzenie pozwoli lepiej zrozumieć zarówno miejsce Polski, jak i zmiany zachodzące we współczesnej Europie. Celem pracy jest przedstawienie dotychczas niepodejmowanego w badaniach punktu widzenia na dynamikę zmian w rozumieniu i realizacji suwerenności przez Polskę. Jest to szczególnie istotne w obliczu perspektywy odejścia od unijnej zasady jednomyślności i zrewidowania aktualnego podziału kompetencji między państwami członkowskimi UE a jej ponadnarodowymi organami. Nakreślenie miejsca Polski w porządku europejskim wymaga zerwania z utartymi schematami postrzegania suwerenności - tendencjami absolutyzacyjnymi i relatywizującymi to pojęcie. W podsumowaniu pracy zostaną zestawione integracyjne sukcesy i porażki Polski w Europie. Analiza dynamiki procesów integracyjnych pozwoli zrozumieć zachodzącą desuwerenizacje państw podejmujących próby budowy europejskiej wspólnoty politycznej.