Stosunek pracy a prawa autorskie

Celem niniejszej pracy jest skrupulatne przeanalizowanie stosunku prawnego pomiędzy pracodawcą, a pracownikiem, ze szczególnym naciskiem na sytuację zatrudnienia osoby zobowiązanej do pracy twórczej. W pierwszym rozdziale wskazano wyraźnie działania i sytuacje, w których postępowanie zatrudnionego staje się możliwym uznania za obowiązek pracowniczy, a także okoliczności, które to uniemożliwiają, wedle zawartej między stronami umowy, której treść mogą dowolnie między sobą kształtować. Wyszczególnione zostają także podmioty, które oprócz twórców mogą czerpać korzyści w związku z istniejącymi prawami autorskimi, a także przedmioty, które kwalifikować się będą jako najistotniejszy składnik tychże praw, poprzez uznanie za utwór. W drugim rozdziale uwaga została poświęcona etapom zawarcia tego stosunku, ze szczególnym naciskiem na specyficzny element, którym jest przeniesienie autorskich praw majątkowych na pracodawcę, w zależności od tego jakiego typu twórczość pracownik jest obowiązany tworzyć. Przedstawione zostały uwarunkowania każdego z modeli – zwyczajowo przyjętego, dotyczącego programów komputerowych jak i twórczości naukowej. Wyraźnie nakreślono dostrzegalne między nimi różnice. W ostatnim rozdziale niepominięta została sprawa powiązana z ludzką naturą, czyli okoliczność niezadowolenia którejś ze stron. Zwrócono uwagę na naruszenia, których obie strony mogą dokonać, oraz konsekwencje jakie mogą je napotkać, w sytuacji wysunięcia roszczeń tej drugiej. Znaczenie i skala tychże sytuacji zaprezentowana zostaje poprzez liczne przykłady usytuowane w orzecznictwie polskich sądów powszechnych, administracyjnych jak i organów administracyjnych. W pracy zwrócono uwagę na to, jak wiele kontrowersyjnych kwestii pozostaje w tej nowej dziedzinie prawa, a także z jaką szybkością ta się rozwija. Cel ten został osiągnięty.