Zachowania nieheroiczne w literackim przedstawieniu partyzantki na przykładzie „Rojstów” Tadeusza Konwickiego oraz „Przewozu” Andrzeja Stasiuka

Praca licencjacka prezentuje porównanie ze sobą dwóch narracji o partyzantach, którzy walczyli podczas II wojny światowej. Dwie figury chłopców z lasu odnoszą się do społeczno-kulturowego punktu widzenia, który nierozłącznie związany jest z paradygmatem romantycznym oraz do literackiego przedstawienia. W pamięci zbiorowej wybrzmiewa wyidealizowany obraz bohatera narodowego, który niuansowany jest dzięki literaturze. W analizie opisane zostały zachowania i reakcje nieheroiczne, których dopuszczają się partyzanci. Są to odpowiednio: biologiczne reakcje organizmu, przygotowanie partyzantów do walki oraz ciężkie zbrodnie wojenne. Wszystkie niebohaterskie aspekty leśnej walki zostały opisane i przeanalizowane, a następnie skontrastowane z narracją symboliczną. Narracja literacka ujawnia aspekty, które w kulturze zostały przemilczane i zapomniane ze względu na ich niewygodny wydźwięk. Trudno jest mówić o własnej historii w negatywnym świetle. Jednak jest to konieczne, gdy chce się wyjść z wyidealizowanego i pięknego koła bohaterstwa i poznać prawdę.