Stosunek Polaków do uchodźców. Analiza specyfiki kryzysów migracyjnych z lat 2015, 2021 i 2022

Celem niniejszej pracy jest próba wskazania głównych różnic w postrzeganiu uchodźców przez polskie społeczeństwo. W dążeniu do realizacji postawionego problemu badawczego, dokonana została analiza trzech kryzysów migracyjnych, które miały miejsce kolejno w latach: 2015, 2021 oraz 2022. Wszystkie wymienione kryzysy wywarły i nadal wywierają duży wpływ na polską rzeczywistość polityczną, będąc jednymi z głównych tematów debaty publicznej w Polsce. Kwestie dotyczące otworzenia granic dla uchodźców, zapewnienia im azylu czy dostarczenia pomocy humanitarnej miały w różnym stopniu charakter integrujący bądź polaryzujący. Przesłanką stojącą za wyborem takiego tematu pracy jest przede wszystkim aktualność oraz płynność zagadnień odnoszących się do wskazanych kryzysów migracyjnych. Dyskursy społeczne wokół roku 2021 i szczególnie roku 2022 cechuje ciągła wysoka dynamika zmian. W tym drugim przypadku, postawy Polaków, które zdążyły się wykształcić wobec uchodźców z Ukrainy uległy w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy przeobrażeniu, a proces ten dalej postępuje. Jaki będzie kierunek tych przeobrażeń? - to również jedno z pytań badawczych tej pracy. Jedynie kryzys z roku 2015 możemy uznać za rozdział przynajmniej częściowo zamknięty, opatrzony wieloma publikacjami naukowymi. Do wyszczególnienia stosunku Polaków do uchodźców posłużyła analiza danych statystycznych, materiałów pochodzących z mediów głównego nurtu oraz dostępnej literatury przedmiotu. Tezą pracy jest stwierdzenie, że poziom aprobaty polskiego społeczeństwa jest wyższy w odniesieniu do uchodźców wykazujących większe podobieństwo kulturowe. Pytanie pomocnicze, wykorzystane do zbadania postawionej tezy brzmiało: w jakim stopniu postrzeganie uchodźców zależy od ich profilu społecznego, czyli rasy, pochodzenia etnicznego, wyznania religijnego, tożsamości kulturowej oraz stereotypów na ich temat?