Dopuszczalność tzw. czystych umownych terminów zawitych

Dopuszczalność zastrzegania tzw. czystych umownych terminów zawitych jest przedmiotem rozbieżności doktrynalnych. Prezentowane są zarówno poglądy, dopuszczające zastrzeganie takich terminów, jak i poglądy, uznające zastrzeżenia takie za nieważne, zwłaszcza z uwagi na ich niezgodność z uznawanymi za imperatywne przepisami o przedawnieniu. W orzecznictwie sądów powszechnych przeważa stanowisko, zgodnie z którym owe czyste umowne terminy zawite są niedopuszczalne. Jednakże Sąd Najwyższy dopuszcza ich zastrzeganie, czemu dał wyraz w wyroku z 23.03.2017 r., V CSK 449/16. Niniejsze opracowanie prezentuje argumenty przemawiające za tym właśnie stanowiskiem

Admissibility of the so-called time-bar clauses is a subject to discrepancies in the jurisprudence of Civil Law. There are supported views affirmative towards the time-bar clauses as well as views that such clauses are null and void, because they are not corresponding to the provisions of law on statutory limitation periods, which are deemed traditionally as indispensable. The negative position towards the time-bar clauses prevails in the judicature of the common courts. However, the Supreme Court approves the time-bar clauses. The Supreme Court has expressed lately its view in this regard in the judgement passed on March 23, 2017, V CSK 449/16. This paper presents reasons justifying and supporting the Supreme Court’s point of view as regards the time-bar clauses.