Exploring the Environmental Narratives in Selected Sculptures by Daniel Popper

Niniejsza praca bada elementy narracyjne obecne w wybranych rzeźbach południowoafrykańskiego artysty Daniela Poppera, twórcy znanego ze swojej zdolności do szerzenia świadomości ekologicznej poprzez kunszt rzeźbiarski. Analizując kryteria definiujące rzeźbę narracyjną na tle twórczości Poppera, artykuł ten identyfikuje narracje środowiskowe obecne w jego pracach. Skupia się przy tym na trzech wyznacznikach: koncepcji tzw. “pregnant moment” – stylu artystycznego, który polega na uchwyceniu kluczowego momentu w czasie, pełnego narracyjnego potencjału; idei rzeźby jako części większego środowiska narracyjnego, gdzie budowle wychodzą poza ramy tradycyjnych form sztuki i stają się integralnymi częściami szerszego kontekstu narracyjnego; oraz dwudziestopierwszowiecznej wielkiej narracji ekologicznej, która jest obecnie uznawana na całym świecie – Antropocenu. Poprzedzone dogłębną analizą jego rzeźb Umi, Anima i Thrive, podsumowanie pracy podkreśla zdolność Poppera do ukazania w swej twórczości subtelnej symbiotycznej relacji między człowiekiem a naturą. Rzeźby Poppera pełnią rolę narracyjnych środków przekazu, kładąc nacisk na ważność zrównoważonego rozwoju i zachęcając widzów do wzięcia udziału w ochronie środowiska.

This thesis examines the narrative elements present in selected sculptures by South African artist Daniel Popper; a creator renowned for his ability to spread environmental awareness through sculptural craftsmanship. By analysing the criteria that define narrative sculpture against the backdrop of Popper’s oeuvre, this paper identifies the environmental narratives present in his works. While doing so, it focuses on three defining features: the concept of ‘the pregnant moment,’ an artistic style that captures a key instance frozen in time dotted with narrative opportunity; the idea of sculpture as part of a larger narrative environment, where builds move beyond the constraints of traditional art forms and become integral parts of a broader narrative context; and the 21st-century environmental master narrative currently recognised around the world – the Anthropocene. Preceded by an in-depth analysis of his sculptures Umi, Anima and Thrive, the paper’s conclusion emphasises Popper’s ability as an artist to demonstrate the subtle symbiotic relationship between humanity and nature. Popper’s sculptures act as evocative storytellers, emphasising the need for sustainability, thereby urging viewers to participate in environmental conservation.