Perycyty i ich potencjalne zastosowanie terapeutyczne

Perycyty będące multipotencjalnymi komórkami macierzystymi współtworzą ściany naczyń krwionośnych włosowatych oraz przed – i pozawłosowatych. Komórki są umiejscowione pod błoną podstawną, ściśle przylegając do komórek śródbłonka. Do najczęściej wymienianych markerów molekularnych perycytów należy NG2 (neural-glial antigen 2), receptor płytkopochodnego czynnika wzrostu β (PDGFRβ, β-type platelet-derived growth factor receptor), α-aktyna mięśni gładkich, białko regulujące RGS5 (regulator of G protein signalling 5), białko adhezyjne CD146 oraz nestyna. Perycytom przypisuje się różne funkcje w procesach fizjologicznych, takich jak utrzymanie integralności i stanu spoczynkowego komórek śródbłonka, regulacja napięcia naczyń krwionośnych, czy też potencjał do różnicowania w inne komórki. Prawdopodobnie, odgrywają również rolę w procesach patologicznych, takich jak włóknienie tkanek. W pracy szczególną uwagę poświęcono udziałowi perycytów w procesach tworzenia naczyń krwionośnych, regeneracji mięśni szkieletowych oraz włóknienia tkanek. Liczne dowody na udział perycytów w utrzymaniu homeostazy śródbłonka, jak i w stanach patologicznych, takich jak włóknienie, wskazują na duże możliwości ich terapeutycznego wykorzystania. Celowana modulacja farmakologiczna perycytów, powodująca blokowanie szlaków sygnałowych odpowiedzialnych za różnicowanie perycytów w miofibroblasty, wydaje się obiecującą strategią w zwalczaniu włóknienia we wczesnych fazach.