Proces akulturacji sierot północnokoreańskich w latach 1953-1959 na przykładzie historii z ośrodka w Płakowicach

Wojna koreańska (1950-1953) zabrała miliony ofiar, które z kolei osierociły wiele dzieci. Dzieci – ofiary wojny, które znalazły się na terenie KRLD znalazły pomoc i schronienie w wielu państwach tzw. bloku wschodniego, które ówcześnie były w dobrych relacjach z Koreą Północną. Polska, wtedy PRL, zapewniła im opiekę i edukację w różnych miejscach na terenie kraju m.in. w ośrodku w Płakowicach. Do przedstawionego w pracy ośrodka w przyjęto grupę ponad 1200 sierot, które przez 6 lat przebywały w Polsce, miały stały kontakt z polskimi wychowawcami, polskimi rówieśnikami (w późniejszych latach) oraz pracownikami ośrodka. W rezultacie dzieci koreańskie przejęły wiele cech kultury polskiej i języka, czyli podległy procesowi akulturacji. Z punktu widzenia północnokoreańskich opiekunów i urzędników proces ten nie był zjawiskiem pożądanym, co prawdopodobnie spowodowało przymus zerwania jakichkolwiek kontaktów z Polakami po powrocie do KRLD.

The Korean War (1950-1953) claimed millions of lives, which in turn left many children orphaned. Children - war victims who found themselves in the DPRK found help and shelter in many Eastern Bloc countries that had good relations with North Korea at that time. Poland, then the Polish People's Republic, provided them with care and education in various places throughout the country, including: at the center in Płakowice. The center presented in this work admitted a group of over 1,200 orphans who stayed in Poland for 6 years and had constant contact with Polish educators, Polish peers (in later years) and employees of the center. As a result, Korean children adopted many features of Polish culture and language, i.e. they were subject to the process of acculturation. From the point of view of North Korean guardians and officials, this process was not a desirable phenomenon, which probably resulted in the forced to break off all contacts with Poles after returning to the DPRK.