UMOWY SPADKOWE W EDYKCIE JUSTYNIANA 'DE ARMENIORUM SUCCESSIONE' Z 535 R.

Prawo justyniańskie zawiera wiele świadectw wykorzystywania umów w sprawach dotyczących następstwa prawnego mortis causa. Jednym z przykładów jest mało znany Edykt Justyniana z 535 r. De Armeniorum successione. Edykt wydany został w celu politycznej i prawnej integracji Armenii z Cesarstwem, tak ważnej wobec stałego wówczas zagrożenia ze strony Sassanidów. Na marginesie głównych postanowień edykt zawiera wzmiankę o stosowaniu ugód, którymi nota bene skutecznie modyfikowano testamentowy porządek dziedziczenia już od okresu klasycznego, oraz o enigmatycznych „innych pacta”. Pozostałe źródła prawne mogą zawierać wskazówki, jakie porozumienia spadkowe miał na myśli cesarz Justynian. Wydaje się, że Ed. 3, potwierdzając lokalną praktykę prawną, wskazuje jednocześnie na jej podobieństwo do niezależnie wykształconej praktyki stosowania prawa rzymskiego w tym zakresie.

There is ample evidence of the use of contracts to regulate inheritance issues in Roman law. One of the examples of this practice is Justinian’s little-known edict De Armeniorum Successione of AD 535. It was issued to integrate Armenia’s political and judicial order with the rest of the Roman Empire – a task which was very important at the time in view of the continual Sassanid threat. Alongside its main provisions, the edict mentions settlements made to resolve legal disputes in matters concerning succession. In the Roman Empire such settlements had been in regular use since the Classical period to modify the standard order of succession applicable in inheritance law. Justinian’s edict also mentions enigmatic “pacts.” Hints as to what pacts Justinian could have had in mind may be found in other imperial provisions. His edict of 535 seems to endorse the local legal practice which operated alongside and independently of the parallel Roman arrangements and shows the similarities between them