Mechanizmy autokreacji w „Wilczym notesie” oraz Wołoce Mariusza Wilka

Praca stanowi analizę mechanizmów autokreacyjnych stosowanych przez Mariusza Wilka w jego dwóch książkach poświęconych Rosji – Wilczym notesie (1998) oraz Wołoce (2005). Analiza przeprowadzona została na czterech płaszczyznach. W pierwszym rozdziale autor bada rozmaite kategorie tożsamościowe, do których odwołuje się Wilk, oraz stosunek podmiotu do nich. Drugi rozdział poświęcony jest relacji podmiotu z opisywaną przestrzenią – w tej części pracy wykorzystane zostały narzędzia wypracowane przez badaczy z nurtu geopoetyki. Trzecia część pracy stanowi analizę językowego ukształtowania omawianych utworów – szczególnie zaś autorskiego projektu stworzenia jednego języka na bazie polszczyzny oraz ruszczyzny. W ostatnim rozdziale autor przygląda się rozważaniom Wilka na temat historii Rosji i źródłom, które pisarz wykorzystuje. Wnioskiem płynącym z pracy jest stwierdzenie, że dzięki zastosowaniu rozmaitych mechanizmów autokreacji Wilk tworzy spójną narrację o współczesnym sobie świecie, która jednocześnie negatywnie wartościuje obecne realia, za wzór stawiając czasy już minione.