Tożsamości Judejczyków okresu Drugiej Świątyni i relacje z obcymi

Artykuł przedstawia hipotezę zgodne z którą główne mechanizmy okre-ślania identyfikacji Żydów w okresie Drugiej Świątyni – jak np. obrzezanie czy święto Paschy – zyskały swoją funkcje i znaczenie dzięki kontaktami z obcymi ludami. W okresie monarchii mieszkańcy Judy określali swoją tożsamość zapewne w oparciu o więzy rodzinne i lokalne oraz związane z podleganiem władzy monarchy, a zatem identyfikacji związanej z przy-należnością do konkretnego królestwa. Przełomowy w budowaniu nowych mechanizmów określających granice pomiędzy swoi i obcy okazał się okres niewoli babilońskiej i istnienia tamtejszej diaspory (VI-V w. p.n.e.). W okre-sie tym potomkowie wygnańców z Judy koegzystowali pokojowo z lud-nością odmienną kulturowo. Właśnie istnienie tych kontaktów z obcymi w diasporze umożliwiło wypracowanie nowych mechanizmów określania religijnych granic wyznaczających tożsamość Żydów epoki Drugiej Świątyni.