Potraumatyczny wzrost w obliczu zmagania się z zagrażającą życiu chorobą somatyczną. Wielopoziomowe badanie podłużne wśród osób żyjących z wirusem HIV

Potraumatyczny wzrost w obliczu zmagania się z zagrażającą życiu chorobą somatyczną. Wielopoziomowe badanie podłużne wśród osób żyjących z wirusem HIV W ostatnich dekadach możemy obserwować rosnące zainteresowanie naukowców paradoksalnymi, pozytywnymi skutkami doświadczeń́ traumatycznych, opisywanymi między innymi przez konstrukt potraumatycznego wzrostu (ang. posttraumatic growth, PTG). Jednym z obszarów badawczych, który wciąż pozostaje nie w pełni poznany jest doświadczanie PTG w kontekście zagrażającej życiu choroby somatycznej, takiej jak diagnoza obecności wirusa HIV (ang. Human Immunodeficiency Virus) w organizmie. Na rozprawę doktorską składa się cykl powiązanych tematycznie pięciu artykułów naukowych. Jej celem było poszukiwanie psychologicznych oraz społecznych czynników, które mogą albo promować wzrost po traumie w grupie osób żyjących z HIV (PTG) albo chronić przed pojawieniem się zmian negatywnych, składających się na tzw. potraumatyczną deprecjację (ang. posttraumatic depreciation; PTD). Wyniki projektu doktorskiego potwierdziły współwystępowanie wśród osób żyjących z wirusem HIV zarówno pozytywnych (PTG), jak i negatywnych (PTD) przejawów zmian potraumatycznych. Wykazano, że współwystępowanie PTG i PTD wśród tej grupy badanych zależy od zmiennych psychospołecznych, takich jak prężność psychiczna, pozytywne i negatywne emocje, postrzegane zasoby psychologiczne wedle teorii Hobfolla oraz nasilenie stygmatyzacji społecznej. Rezultaty mojej pracy doktorskiej pozostają spójne z poprzednimi badaniami na ten temat i odzwierciedlają złożone psychospołeczne uwarunkowania PTG i PTD, które można identyfikować zarówno w kontekście indywidualnych charakterystyk osób z HIV, jak i ich środowiska. Tym samym, niniejsza praca doktorska może stanowić inspirację dla działań wspierających pozytywną adaptację do życia z zakażeniem i wspierania osób z HIV w powrocie do „normalności”, bez konieczności stawiania diagnozy HIV jako centralnego wydarzenia „sejsmicznego” w ich życiu.