Zastosowanie wybranych metod detekcji superkomórek burzowych w Polsce

Superkomórki burzowe są uważane za szczególnie groźny rodzaj układu burzowego, który może spowodować duże opady deszczu i/lub gradu, silne porywy wiatru oraz tornada. Do ich prognozy stosuje się różne metody i narzędzia detekcji – w tym przede wszystkim obrazy radarowe oraz sondaże aerologiczne. Celem pracy była ocena przydatności wybranych metod detekcji superkomórek burzowych na obszarze Polski na podstawie studium przypadków z wielolecia 2012-2020. W badaniu uwzględniono jednak wyłącznie superkomórki burzowe, które wywołały tornada. Dokonano ich rozpoznania i weryfikacji na podstawie zaobserwowanych odbić radarowych: hook echo, V-notch, TVS, echo overhang, obszar słabej odbiciowości WER i BWER, odchylona trajektoria ruchu oraz odbiciowość powyżej 60 dBZ. W pracy wykorzystano m.in. obrazy radarowe PPI, PCAPPI, MAX, VCUT, VVP, EHT. Posłużono się też danymi z sondaży aerologicznych. Przeanalizowano wartości wybranych wskaźników termodynamicznych, w tym m.in. CAPE, DLS, LLS, SRH, SCP i STP. Dowiedziono, że wskaźniki CAPE, DLS, LLS oraz SRH dobrze sprawdzają się w detekcji superkomórek tornadycznych. Pomocne okazują się też wskaźniki wilgotności powietrza i wysokość poziomu kondensacji – LCL. Zauważono, że superkomórki tornadyczne tworzą się w warunkach o dużej wilgotności powietrza i przy niskim poziomie LCL. Metoda fotointerpretacji sygnatur radarowych okazała się skuteczną w detekcji superkomórek. U wszystkich superkomórek zaobserwowano sygnatury WER/BWER, hook echo i TVS. Metoda ta nie jest jednak doskonała z powodu wielu technicznych ograniczeń, które utrudniają analizę. W efekcie opisano mocne i słabe strony każdego zastosowanego zobrazowania radarowego i wskaźnika termodynamicznego oraz określono najbardziej skuteczne narzędzia w detekcji superkomórek tornadycznych.