Hristianskoe nasledie i proektnoe i hudožesstviennoe , tvorčestvo XX - načala XXI vieka na primere Pol’ši (izobrazitel’noe isskustvo, zodčestvo, dizajn) [Христианское наследие и проектное и художественное творчество XX – начала XXI века на примере Польши (изобразительное искусство, зодчество, дизайн)]

Abstrakt: Poniżej omówione zostały zasadnicze tendencje w rozwoju architektury sakralnej tradycji katolickiej i prawosławnej w Polsce w XX i XXI wieku. W pierwszym okresie, bezpośrednio po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, architektura sakralna wspólnoty rzymskokatolickiej wyraźnie wkroczyła w nurt wczesnego modernizmu. Tymczasem nowe projekty i realizacje obiektów sakralnych cerkwi prawosławnej, raz że bardzo nieliczne w Polsce w tym okresie (w latach 20 i 30 tych XX wieku bazowano głównie na już istniejących obiektach praktycznie nie wznosząc nowych) po drugie – środowisko twórców, architektów oraz ich projekty praktycznie nie wypracowały a tym samym nie stosowały nowych modernistycznych rozwiązań. Po II wojnie światowej i po przełomie politycznym późnych lat 80 tych, podobnie, oba nurty architektury sakralnej (rzymskokatolicki i prawosławny) poszły inną autonomiczną drogą. Na uwagę zasługuje nowa, rola (w tym również w perspektywie dialogu społeczno-kulturowego) wielkich realizacji wotywnych i milenijnych w kościele rzymskokatolickim. Roli takiej, jak i zresztą obiektów tej skali, nie było w minionym okresie w realizacjach Polskiej Cerkwi Prawosławnej.