The European Union`s Development Policy as an Instrument of Soft Power: A Case Study of South Asia

Rozprawa doktorska poświęcona jest polityce rozwojowej Unii Europejskiej (UE) jako instrumentu soft power w odniesieniu do państw Azji Południowej. Pomoc rozwojowa stanowi ważne narzędzie miękkiej siły w ramach Działań Zewnętrznych Unii Europejskiej mających istotny wpływ na kształtowanie Globalnej Agendy Rozwoju przy jednoczesnym zaangażowaniu krajów rozwijających się. Dlatego też polityka rozwojowa UE koncentruje się na rosnącej obecności w Azji Południowej w celu realizacji jej zadań politycznych. Celem rozprawy doktorskiej jest zbadanie polityki rozwojowej UE wobec Azji Południowej i próba odpowiedzi na pytanie na ile jest ona instrumentem soft power. Na potrzeby niniejszej rozprawy „Azja Południowa” jest zdefiniowana jako region obejmujący osiem następujących krajów: Afganistan, Bangladesz, Bhutan, Indie, Nepal, Malediwy, Pakistan i Sri Lanka. Wyzwania rozwojowe jakie dotykają te państwa oraz wpływ, jaki na ich redukcję ma pomoc rozwojowa płynąca z UE, zostaną przeanalizowane w niniejszej dysertacji. Do oceny polityki rozwojowej UE wobec Azji Południowej w pracy posłużono się m.in. metodą studium przypadku. Metoda ta obejmowała m.in. testowanie koncepcji miękkiej siły i elementów polityki rozwojowej UE oraz ich implikacji. Oczekiwanym wynikiem tych badań była weryfikacja hipotezy badawczej zakładającej, że polityka rozwojowa UE pogłębiła się w ostatniej dekadzie i przynosi znaczące korzystne zmiany w zakresie rozwoju społeczno-gospodarczego państw Azji Południowej. Głębsze zaangażowanie UE w regionie pozwoliło osiągnąć wiele pozytywnych rezultatów w różnych obszarach działań, takich jak promocja demokracji i praw człowieka, edukacja czy ochrona środowiska. Jednak pomimo wspomnianych osiągnięć, trudno stwierdzić, aby Unia Europejska w pełni realizowała swoje cele strategicznej obecności w regionie. W związku z tym istnieje potrzeba głębszej i skuteczniejszej współpracy rozwojowej na linii UE – Azja Południowa oraz konieczność wypracowania zaleceń politycznych w celu jej wzmocnienia.

The dissertation examines the development policy of the European Union (EU) as an instrument of soft power in relation to South Asian countries. Development assistance constitutes an important instrument of soft power within the External Action of the European Union. It can be regarded as a source of soft power with a substantial impact on the Global Development Agenda and the EU relations with developing countries. Therefore, the EU development policy in South Asia focuses on its growing presence in the region and the EU commitment to its policy goals. The aim of this research is to investigate the EU development policy toward South Asia and to examine the cooperation between the EU and South Asian countries in the field of broadly defined development while attempting to provide an answer to a question to what extent EU development policy can is an instrument of soft power. For the purpose of this dissertation, ‘South Asia’ is defined as a region encompassing the following eight countries: Afghanistan, Bangladesh, Bhutan, India, Nepal, Maldives, Pakistan, and Sri Lanka. The development challenges in these countries as well as the impact of the EU development assistance upon them are being examined in this study. To evaluate the EU development policy towards South Asia, the dissertation applies, inter alia, the case study method. The application of this method includes evaluating the concept of soft power and elements of EU development policy together with their implications for South Asia. The expected outcome of this research is to verify the following hypothesis: the EU development policy has deepened in the last decade and positively affects the socio-economic development of South Asian countries. The deeper involvement of the EU in the region has allowed to achieve positive results in different policy areas, such as the promotion of democracy and human rights, education, or environmental protection. However, despite these achievements, it is difficult to conclude that the EU has been fully realizing the objectives of its strategic presence in the region. Therefore, there is a need for deeper and more effective development cooperation between the EU and South Asia and for policy recommendations to strengthen it.