Proces adaptacji w polityce zagranicznej Singapuru: kontekst regionu Azji i Pacyfiku

Obszarem badawczym dysertacji jest polityka zagraniczna Singapuru. W rozprawie podjęta jest próba odpowiedzi na pytanie jaki model adaptacji przyjął Singapur w odniesieniu do swojej aktywności w polityce zagranicznej w regionie Azji i Pacyfiku? Celem pracy jest weryfikacja hipotezy próbującej wykazać, że Singapur przyjął model adaptacji kreatywnej w polityce zagranicznej w regionie Azji i Pacyfiku. Oznacza to, że państwo to stara się dostosowywać do zmian zachodzących w środowisku międzynarodowym oraz jednocześnie wpływać na jego kształt, co pozwala mu zachować jego podstawowe struktury państwowe, realizować cele polityczne i chronić interesy narodowe. Model adaptacji kreatywnej odnosi się do polityki zagranicznej i struktur współpracy regionalnej, w które zaangażowany jest Singapur. Do badania polityki zagranicznej Singapuru zastosowana będzie perspektywa adaptacji. James N. Rosenau, który zainicjował badania adaptacji polityki zagranicznej, definiował ją jako działanie mające na celu zachowanie i ochronę struktur społecznych i cech państwa stanowiących o jego istocie. Adaptacja polityczna jest więc jedną z użytecznych koncepcji badawczych pomagających zrozumieć politykę zagraniczną państwa. Jest ona szczególnie przydatna w zrozumieniu procesów zachodzących w polityce zagranicznej państwa singapurskiego. Dysertacja podzielona jest na pięć rozdziałów: 1) analityczna użyteczność kategorii adaptacji w badaniu polityki zagranicznej; 2) wewnętrzny kontekst polityki zagranicznej Singapuru; 3) adaptacja w polityce Singapuru wobec Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej; 4) adaptacja w polityce Singapuru wobec potęg obecnych w regionie Azji i Pacyfiku: Chin i Stanów Zjednoczonych; oraz 5) adaptacja w polityce Singapuru wobec instytucji regionalnych, dyplomacji ekonomicznej, obronnej i potęg regionalnych. Celem pierwszego rozdziału jest zaprezentowanie treści, krytyki oraz użyteczności analitycznej adaptacji w badaniu polityki zagranicznej państwa. Rozdział ten składa się z kilku części, począwszy od pojęcia adaptacji w naukach społecznych, poprzez założenia adaptacji przedstawione przez Jamesa Rosenau’a, krytykę i ewolucję tej koncepcji, a także jej miejsce w odniesieniu do teorii stosunków międzynarodowych. Rozdział kończy próba określenia użyteczności adaptacji w badaniu polityki zagranicznej. Celem rozdziału drugiego jest przedstawienie wewnętrznego kontekstu, celów i założeń polityki zagranicznej, jak również i interesów narodowych Singapuru, z uwzględnieniem specyfiki formułowania polityki przez państwo małe. Szczególną uwagę zwraca się na sytuację wewnętrzną państwa, gdyż to w tym środowisku podejmuje się decyzje, które następnie mają zasięg zewnętrzny. Uwzględniono więc czynniki polityczne, administracyjne, ekonomiczne, a także kulturowe. Kolejne trzy rozdziały mają charakter empiryczny. Ich celem jest przedstawienie procesów adaptacji oraz ocena stopnia i formy adaptacji w odniesieniu do: w rozdziale trzecim Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN); w rozdziale czwartym wobec najważniejszych potęg obecnych w regionie Azji i Pacyfiku, a więc Stanów Zjednoczonych i Chin; w rozdziale piątym wobec innych instytucji regionalnych, w obszarze dyplomacji obronnej i ekonomicznej, a także innych potęg obecnych w regionie: Indii, Japonia, Australii i Korei Południowej.

Research area of the dissertation is the foreign policy of Singapore. The work presents an attempt to answer the question – what is the adaptation model of Singapore in its foreign policy in the Asia-Pacific region? The aim of the work is to verify the argument that Singapore has implemented the creative model of adaptation in its foreign policy in the Asia-Pacific region. As it follows, Singapore seeks to adapt to the changes taking place in the international environment, while changing its shape, what helps Singapore to maintain its basic national structures, achieving the political goals and protect national interests. Creative model of adaptation refers to the foreign policy and regional structure of cooperation, in which Singapore is engaged. Concept of political adaptation is the theoretical framework applied in this study. James N. Rosenau, a scholar who initiated the studies on foreign policy adaptation, defined it as activities aiming at protection of national structures and state features critical to state’s existence. Adaptation is therefore useful in the foreign policy analysis, especially in Singaporean case. Dissertation is divided into five chapters 1) analytical usefulness of adaptation in the analysis of foreign policy; 2) internal context of Singapore’s foreign policy; 3) adaptation in the Singapore’s foreign policy towards Association of Southeast Asian Nations; 4) adaptation in the foreign policy of Singapore towards the great powers: the United States and China, and 5) adaptation in the foreign policy of Singapore towards regional institutions, in the area of defence and economic diplomacy and regional powers: India, Japan, Australia and South Korea. The aim of the first chapter is to present and describe the content, criticism and usefulness of the political adaptation in the foreign policy analysis. Chapter consists of few parts: definitions of adaptation, Rosenau’s works, criticism and development of the concept, as well as its place in the theories of international relations. The chapter ends with assessment of adaptation as a useful tool in foreign policy analysis. The aim of the second chapter is to present and analyze internal context of policy-making process, foreign policy goals and national interests, with a reference to a small-country foreign policy making. Attention is drawn to internal situation of a country as it is a the environment that shapes the decision-making process. Included are political, administrative, economic and cultural determinants. Next three chapters are empirical. Their aim is to analyze the adaptation processes and determine the model of adaptation in the foreign policy towards: in the third chapter – ASEAN; fourth chapter – great powers the United States and China; fifth chapter – regional institutions ASEM and APEC, in the area of defence and economic diplomacy and towards regional powers: India, Japan, Australia and South Korea.