Polityka wobec diaspory

Celem tego wykładu jest przedstawienie polityki wobec diaspory jako narzędzia państwa pochodzenia do tworzenia i utrzymywania relacji z członkami diaspory. W ostatnich dekadach obserwuje się wzrost zainteresowania tą problematyką – zarówno z perspektywy badawczej, jak i praktycznej. W pierwszej części wykładu uwagę poświęcono przede wszystkim kwestiom teoretycznym – zdeϐiniowaniu polityki wobec diaspory oraz wskazaniu na przyczyny jej powstawania. Opisano także działania realizowane w jej ramach oraz rodzaje instytucji za nią odpowiedzialnych. W drugiej części przedstawiono rozwój polityki wobec diaspory w Polsce, od jej początków w latach 20. XX w. aż do czasów współczesnych. Na końcu przybliżono politykę repatriacyjną Polski oraz politykę związaną z przyznawaniem Karty Polaka, która w ostatnich latach służy już nie tylko wsparciu diaspory, ale także ułatwianiu cudzoziemcom polskiego pochodzenia osiedlania się w Polsce. Wykład ma za zadanie odpowiedzieć w szczególności na następujące pytania: W jakim celu i dlaczego państwa prowadzą politykę wobec diaspory? Jakie instytucje odpowiadają za realizację polityk wobec diaspory i jakie działania zwykle są w jej ramach podejmowane? Jak zmieniała się polityka wobec cudzoziemców polskiego pochodzenia?