Analiza językoznawczo-kulturowa wizerunku Jezusa Chrystusa w wybranych polskich translacjach Ewangelii św. Mateusza – perspektywa diachroniczna

Przedmiotem pracy jest analiza środków językowych utrwalonych w przekładach Ewangelii św. Mateusza opisujących Jezusa Chrystusa i składniki Jego natury. Dzięki trójjęzycznemu korpusowi opartemu na: Textus Receptus, Wulgacie sykstyńsko-klementyńskiej i polskich tekstach Biblii Jakuba Wujka, Biblii gdańskiej, Biblii Tysiąclecia i Biblii warszawskiej zostały zrekonstruowane nazwy cech, zdolności i funkcji przypisywanych Synowi Człowieczemu, a następnie opisane w leksykalno-semantycznej analizie polowej. Całościowy zarys tej analizy został w pracy przedstawiony, ale ograniczono się w niej tylko do podpól JEZUS JAKO CZŁONEK RODZINY, CHRYSTUS JAKO SYN BOŻY, JEZUS CHRYSTUS JAKO POCZĘTY ZA SPRAWĄ NATURY BOSKIEJ A ZRODZONY JAKO CZŁOWIEK dotyczących wyłącznie relacji pokrewieństwa Jezusa Chrystusa. Cel badania to obserwacja semantyki w ujęciu historycznym oraz próba wydzielenia kolokacji charakterystycznych dla polskiego stylu biblijnego. Uwzględnienie faktów kulturowych, teologicznych i teoretyczno-translatorskich, w których powstawały dobrane źródła, oraz odwołanie do teorii aktów mowy, w celu zróżnicowania perspektywy wewnątrztekstowego nadawcy i odbiorcy, umożliwiła hermeneutyczne odczytanie znaczeń. Tego typu analizy diachronicznej dotąd nie przeprowadzano.