Geologiczne uwarunkowania rozwoju krasu w Dolinie Kościeliskiej

Morfologia Doliny Kościeliskiej jest jednym ze sztandarowych przykładów zależności pomiędzy wytrzymałością skał podłoża a reliefem. Fałdowo-nasunięciowy typ budowy geologicznej, determinuje pasowe (równoleżnikowe), naprzemienne zaleganie kompleksów skał krasowiejących i niekrasowiejących zarówno w Dolinie Kościeliskiej, jak i otaczających ją masywach Czerwonych Wierchów, Kominiarskiego Wierchu i Stołów. Taki układ strukturalny i litologiczny uwarunkował kierunki przepływów: te podziemne na linii W-E, a powierzchniowe ku N (Głazek, 1995). Jedynie w części Doliny Kościeliskiej i Chochołowskiej, potok powierzchniowy przepływa na niewielkich odcinkach pod ziemią ku północy (Rudnicki, 1967; Dąbrowski, 1967). Na zboczach Doliny Kościeliskiej znajduje się wiele otworów jaskiń. Co jest bardzo istotne zarówno z punktu widzenia historii eksploracji jaskiń tatrzańskich, jak i historii ich badań. Celem sesji terenowej B jest zaprezentowanie na przykładach powyższych zjawisk.