Leaving Holes in Our Beings”: Representations of Residential School Experience and Trauma in Indigenous Literature in Canada

Niniejsza praca analizuje sposób przedstawiania traumy związanej ze szkołami rezydencjalnymi w literaturze kanadyjskiej pisanej przez rdzennych pisarzy. Koncentruje się na pracach Richarda Wagamese’a, Bev Sellars i Rity Joe. Jej celem jest zbadanie, w jaki sposób traumatyczne doświadczenia związane ze szkołami rezydencjalnymi są wyrażane w różny sposób zależnie od gatunku literackiego np. takich jak fikcja, pamiętnik i poezja. Badanie rozpoczyna się od historii systemu szkół rezydencjalnych w Kanadzie i jego charakterystyki jako ludobójstwa kulturowego, w interdyscyplinarnej perspektywie nauk politycznych, socjologii i historii. Poprzez szczegółową analizę literacką, badanie potwierdza tezę, że doświadczenie oraz trauma szkół rezydencjalnych są portretowane w różny sposób, zależnie od wybranego przez autora/autorkę gatunku oraz zastosowanych narzędzi stylistycznych. Indian Horse Wagamese’a wykorzystuje fikcjonalizację oraz mnogość środków stylistycznych, aby sportretować traumę. Ponadto często wykorzystuje metafory, aby przedstawić długoterminowe skutki szkół rezydencjalnych. Pamiętnik Sellars, They Called Me Number One, przedstawia faktyczną i szczegółową relację, kładąc nacisk na dokładność i bezpośredniość, aby służyć jako świadectwo historyczne. Z kolei poezja Rity Joe przyjmuje bardziej pozytywne podejście, koncentrując się na odzyskaniu rdzennej tożsamości. Wyniki badań podkreślają kluczową rolę literatury rdzennej w zrozumieniu złożonego dziedzictwa szkół rezydencjalnych i ich ciągłego wpływu na rdzenne społeczności. Poprzez umiejscowienie tych dzieł w ich kontekście historycznym i kulturowym, praca przyczynia się do bardziej zniuansowanego zrozumienia trwałych reperkusji systemu szkół rezydencjalnych. Podkreśla znaczenie angażowania się w rdzenne narracje jako istotny element szerszego dyskursu historycznego Kanady i wysiłków na rzecz pojednania. Ostatecznie, różnorodne literackie portrety traumy szkół rezydencjalnych odzwierciedlają odporność i trwałą siłę głosów rdzennych autorów, które są niezbędne do kontynuowania dialogu na temat przeszłości i przyszłości Kanady.

This thesis examines the representation of the residential school trauma in Indigenous Canadian literature, focusing on the works of Richard Wagamese, Bev Sellars, and Rita Joe. It aims to explore how residential school experiences and their traumatic impact are expressed differently across various literary genres, such as fiction, memoir, and poetry. The study begins with an overview of the history of the residential school system in Canada and its characterization as cultural genocide, supported by interdisciplinary perspectives from political science, sociology, and history. Through a detailed literary analysis, the study confirms the thesis that the generic framework significantly influences the portrayal of residential school trauma. Wagamese's Indian Horse uses fictional narrative strategies and rich rhetorical devices to convey trauma, often employing metaphor and dark imagery to depict the long-term effects of residential schools. Sellars’s memoir, They Called Me Number One, presents a factual and detailed account, emphasizing accuracy and directness to serve as a historical testimony. In contrast, Rita Joe’s poetry adopts a more affirmative approach, focusing on empowerment and the reclamation of Indigenous identity, using brief, powerful imagery to transition from trauma to empowerment. The findings highlight the critical role of Indigenous literature in understanding the complex legacy of residential schools and the ongoing impact on Indigenous communities. By situating these works within their historical and cultural contexts, the thesis contributes to a more nuanced comprehension of the lasting repercussions of the residential school system. It underscores the importance of preserving and engaging with Indigenous narratives as vital components of Canada's broader historical discourse and reconciliation efforts. Ultimately, the varied literary expressions of residential school trauma reflect the resilience and enduring strength of Indigenous voices, which are essential to the continuing dialogue on Canada's past and future.