The Promotion of Compliance of the Paris Agreement through a Soft Law Regime and Norm Internalization

Porozumienie paryskie, przełomowy traktat międzynarodowy w dziedzinie zmian klimatycznych, odgrywa kluczową rolę w rozwiązaniu światowego kryzysu klimatycznego. Jest to istotne nie tylko w kontekście stosunków międzynarodowych i prawa, ale także z praktycznego punktu widzenia, biorąc pod uwagę palący kryzys klimatyczny i niewystarczalność obecnych wysiłków na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym. Istotą Porozumienia paryskiego są wkłady ustalone na poziomie krajowym (NDC), które stanowią indywidualne zobowiązania krajów do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych i przystosowania się do skutków zmiany klimatu. Międzynarodowy Panel ds. Zmian Klimatu (IPCC) poinformował niedawno, że zagregowane NDC znacznie odbiegają od osiągnięcia głównego celu Porozumienia, jakim jest ograniczenie globalnego ocieplenia do poziomu poniżej 2°C. W rzeczywistości obecne NDC, jeśli zostaną w pełni wdrożone, skutkować znaczącym wzrostem globalnej emisji gazów cieplarnianych do roku 2030. Dlatego też, aby osiągnąć cele Porozumienia paryskiego, konieczna jest znaczna redukcja emisji dwutlenku węgla. Sytuacja ta wskazuje na znaczną rozbieżność między zobowiązaniami krajów a długoterminowymi celami Umowy, co rodzi pytania o to, jak zasypać tę przepaść i poprawić przestrzeganie przepisów. Porozumienie paryskie stosuje unikalny system zgodności, którego celem jest zachęcenie krajów do internalizacji i przyjęcia jego zasad i norm. W szczególności opiera się w dużej mierze na przepisach prawa miękkiego, które nie są wiążące i w dużej mierze mają charakter aspiracyjny. Mechanizmy zgodności określone w Umowie nie mają charakteru karnego i kładą nacisk na współpracę i zajmowanie się kwestiami dotyczącymi zdolności, a nie zakładają brak woli politycznej lub naruszenia prawa. Podejście to wyraźnie kontrastuje ze sztywnymi, wiążącymi celami Protokołu z Kioto i mechanizmami karania zgodności, które okazały się problematyczne dla niektórych krajów, prowadząc do ucieczki i braku ratyfikacji. Porozumienie paryskie miało na celu naprawienie tych problemów poprzez promowanie szerokiego uczestnictwa i elastyczności, uznając różnorodność interesów i okoliczności narodowych. Umowa sprzyja stopniowej realizacji jej celów długoterminowych poprzez system zobowiązań i przeglądów. Działa na dwóch poziomach: interakcji między krajami (peer review) i wpływów krajowych poprzez międzynarodowe wymogi przejrzystości. Pierwszy poziom obejmuje mechanizmy przejrzystości i przeglądu, takie jak ramy zwiększonej przejrzystości, globalny przegląd i komitet ds. ułatwień, których celem jest promowanie wzajemności między krajami, zachęcając do przestrzegania przepisów. Niedopełnienie zobowiązań może skutkować niekorzystnymi działaniami lub kosztami dla reputacji. Drugi poziom koncentruje się na krajowym wpływie przejrzystości międzynarodowej. Kraje muszą raportować swoje działania, zachęcając do uspołecznienia norm i dobrych praktyk w kraju. Przedsiębiorcy normalizujący i sieci rzecznictwa odgrywają znaczącą rolę w promowaniu i rozpowszechnianiu nowych norm. System zgodności zawarty w Porozumieniu paryskim opiera się na cyklu życia normy, obejmującym wyłonienie się normy, kaskadę i internalizację. Model ten ilustruje, w jaki sposób wprowadzane są nowe normy, przyjmowane przez masę krytyczną aktorów i ostatecznie głęboko zakorzenione w zachowaniu państwa.

The Paris Agreement, a landmark international treaty within the realm of climate change, plays a crucial role in addressing the global climate crisis. It is essential not only in the context of international relations and law but also from a practical standpoint, considering the pressing climate emergency and the insufficiency of current efforts to combat climate change. The core of the Paris Agreement lies in the Nationally Determined Contributions (NDCs), which are individual commitments made by countries to reduce their greenhouse gas emissions and adapt to the impacts of climate change. The International Panel on Climate Change (IPCC) has recently reported that the aggregated NDCs fall far short of achieving the Agreement's primary goal, which is to limit global warming to below 2 º C. In fact, the current NDCs, if fully implemented, would result in a significant increase in global greenhouse gas emissions by 2030. Therefore, a substantial reduction in carbon dioxide emissions is required to meet the Paris Agreement's goals. This situation indicates a considerable gap between countries' pledges and the Agreement's long-term objectives, raising questions about how to bridge this divide and enhance compliance. The Paris Agreement employs a unique compliance regime that aims to encourage countries to internalize and adopt its principles and norms. Notably, it relies heavily on soft law provisions, which are non-binding and largely aspirational. The Agreement's compliance mechanisms are non-punitive, emphasizing collaboration and addressing capacity issues rather than assuming a lack of political will or legal violations. This approach starkly contrasts with the Kyoto Protocol's rigid binding targets and punitive compliance mechanisms, which proved problematic for some countries, leading to defection and non-ratification. The Paris Agreement sought to rectify these issues by promoting broad participation and flexibility, recognizing the diversity of national interests and circumstances. The Agreement fosters a progressive implementation of its long-term objectives through a pledge and review system. It operates at two levels: interactions between countries (peer review) and domestic influence through international transparency requirements. The first level involves transparency and review mechanisms like the Enhanced Transparency Framework, Global Stocktake, and the Facilitation Committee, which aims to promote reciprocity among countries, incentivizing compliance. Failure to meet commitments can lead to adverse actions or reputational costs. The second level focuses on the domestic impact of international transparency. Countries must report their actions, encouraging the socialization of norms and good practices at home. Norm entrepreneurs and advocacy networks play a significant role in promoting and diffusing new norms. The compliance regime of the Paris Agreement follows a norm life cycle, consisting of norm emergence, cascade, and internalization. This model illustrates how new norms are introduced, adopted by a critical mass of actors, and eventually become deeply embedded in state behavior.