Studium barier administracyjnych i proceduralnych w rozwoju OZE na obszarach wiejskich

Ostatnie dwadzieścia lat otworzyło zupełnie nowe możliwości rozwojowe przed branżą energetyczna, a tym samym także decydentami politycznymi, formułującymi i wyznaczającymi kierunki strategii bezpieczeństwa energetycznego naszego kraju. Zmiany te wiążą się z dostępnością nowych, zaawansowanych technologii wytwarzania energii pierwotnej, niezbędnej dla funkcjonowania współczesnych gospodarek i społeczeństw. Zarówno zwiększyły się możliwości zagospodarowywania nowych zasobów źródeł nieodnawialnych (węgiel, ropa, gaz, pierwiastki promieniotwórcze) – mowa tu zwłaszcza o trudniej dostępnych złożach, znajdujących się na przykład na obszarach arktycznych, w czy w formacjach skalnych – jak i dzięki postępowi technologicznemu znacznie zwiększyły się możliwości wykorzystania źródeł odnawialnych (energii słońca, wiatru, wody, biomasy, biogazu, czy wnętrza ziemi). W skali globalnej te ostanie właśnie cechuje największa dynamika wzrostu produkcji. Od początku lat 90. XX wieku produkcja OZE rosła średnio 2,2% w skali roku. Już z końcem 2014 roku udział OZE w światowym bilansie produkcji energii pierwotnej wynosił blisko 14% (13 700 Mtoe). Przy czym równocześnie w okresie tym zdecydowanie bardziej zróżnicowane zostały źródła wytwarzania energii odnawialnej. Wprawdzie największy odsetek całkowitej światowej produkcji OZE przypada na biomasę (66%), a następnie energetykę wodną (17,7%), jednakże najszybciej rozwijają się energetyka wiatrowa i fotowoltaika – od 1990 r. średni roczny wzrost zainstalowanych mocy elektrowni wiatrowych wynosi 24,3%, zaś fotowoltaicznych 46,2%.