Wiosna ateizmu. Na marginesie książki Jowity Guji, zatytułowanej „Soteriologia ateizmu jako nowa antropologia”

Autor artykułu, czytając książkę Jowity Guji zatytułowaną Soteriologia ateizmu jako nowa antropologia, zastanawia się nad dwoma pojęciami ateizmu. Pierwsze jest związane z ideą „śmierci Boga” u Hegla, a drugie z procesem „przegnaniu bogów z przyrody” przez Darwina. Zderzenie tych dwóch prominentnych dyskursów na temat ateizmu, jest dla autora obiecujące, albowiem pozwala żywić nadzieję na syntezę ateizmu pojęciowego i ateizmu znaturalizowanego. Hegel to imię własne filozofii spekulatywnej, która próbuje zareagować na dziedzictwo chrześcijaństwa. Darwin natomiast to imię własnej filozofii zorientowanej scjentystycznie, która usiłuje zareagować na „powrót religii” we współczesnym świecie. Dziedzictwo Hegla do dziedzictwo wszelkiej filozofii pojęciowej. Dziedzictwo Darwina jest związane z warsztatem „oświeceniowych ateistów”, którzy myślą o życiu i umyśle w kategoriach „odwrotnej inżynierii” i „ślepego zegarmistrza”. Autor zadaje pytanie, czy te dwie formy ateizmu poznawczo i politycznie się spotykają, czy też może się po prostu ignorują lub wykluczają? Autor zadaje także pytanie: jaką wizję człowieczeństwa powołują do życia obie formy ateizmu?