Cielesność w tradycji shingon, japońskiej szkoły buddyzmu ezoterycznego

W naukach buddyjskich często ciało ludzkie postrzegane jest jako przeszkoda w praktyce religijnej, ze względu na to, że cielesne żądze są źródłem przywiązania do doczesności. Budda nauczał, że nie istnieje odrębne, niezmienne ‘ja’, dlatego odkrycie stanu ‘nie-ja’ (jap. muga) jest niezbędnym warunkiem dostąpienia oświecenia. Brak przywiązania do ‘ja’ był często rozumiany jako brak przywiązania do własnej cielesności i gotowość złożenia ofiary z własnego życia. Także wielu japońskich buddystów propagowało negatywny wizerunek ludzkiego ciała, o czym świadczy traktat Genshina (942-972), mnicha szkoły tendai, pt. Ōjōyōshū (Zbiór podstawowych zasad odrodzenia się w Czystej Ziemi, 985). Pod wpływem nauk Sutry Naczynia Krwi (jap. Ketsubonkyō; chiń. Xuepanjing) za szczególnie nieczyste uważano ciało kobiece, skalane krwią menstruacyjną lub porodową. W niniejszym artykule podjęto próbę odpowiedzi na pytanie, dlaczego w odróżnieniu od innych japońskich szkół buddyjskich w szkole shingon nie traktowano ciała jako przeszkody w praktyce religijnej. Wyjaśnione zostało pojęcie „tajemnicy ciała” (jap. shinmitsu) w kontekście teorii o „urzeczywistnieniu natury buddy w doczesnym ciele” (jap. sokushin jōbutsu). Szczególna uwaga poświęcona została transformacji cielesnych żądz w pragnienie oświecenia w trakcie praktyki religijnej.