Norwid. Formy odczytywania

Formy odczytywania to oczywiście hasło, jednak – hasło wyjątkowe. Zakłada ono szczególne uwzględnienie pojemności i nośności tematycznej i znaczeniowej (artystycznej, kulturowej, filozoficznej) dzieła Cypriana Norwida. Uznaje się tutaj wieloaspektowość dorobku artysty oraz konieczność jego stale ponawianego harmonizowania i różnicowania – a równocześnie usiłuje się nadać pismom poety należytą wagę interpretacyjno-porównawczą. Badacz form odczytywania powinien oferować znaczące, choćby próbne, poszerzenia pól rozpoznań dotyczących autora Vade-mecum, a jednocześnie recepcję poety postrzegać w sposób najszerszy z możliwych – i przy tym wciąż całkowicie koherentny. Interesujących oraz perspektywicznych układów odniesień dostarczać mogą tutaj m.in. komparatystyka, intertekstualność, rzeczowa analiza interdyscyplinarna, a także frapujące kontekstualizacje zestawieniowo-porównawczych case studies. Norwid wyłaniający się z takiego wielostronnego splotu ujęć (i napięć) jawi się nade wszystko jako artysta nowoczesny, orędownik oraz reprezentant społeczno-kulturowo-literackich przemian drugiej połowy wieku XIX, wreszcie autor spuścizny iście kameleonowej, która własną artystyczną migotliwością sensów oraz przesłań realnie zasila, a także uzupełnia mozaikową, zironizowaną całość estetyczno-etyczną polskiej literatury wieku XX.