Historia mówiona w polskich badaniach dziejów najnowszych

Artykuł analizuje specyfikę metodologiczną polskich badań historii najnowszej, wykorzystujących jako źródło relacje świadków historii. Wyróżnione trzy środowiska, określone za pomocą metafory „pokolenia” — historyków klasycznych, modernistycznych i oralistów — posłużyły do ukazania dorobku polskich badań, których cechą immanentną jest nieciągnłość, równoległość i odmienny rodzaj transferu pomiędzy teorią i praktyką badawczą. Punktem wyjścia w każdym przypadku stają się dyrektywy metodologiczne, formułowane w środowisku historyków i wskazanie, w jakim stopniu miały one wpływ na badania historyków.