Les ressources de la prosodie dans Romances sans paroles (section “Ariettes oubliées”) de Paul Verlaine

Celem niniejszej pracy jest analiza muzyczności sekcji „Ariettes oubliées” (Zapomniane melodyjki) z Romances sans paroles Paula Verlaine’a, tomiku stanowiącego konsekwencję oddziaływań tendencji literackich drugiej połowy XIX wieku. Perspektywa poetycka zbudowana na odrzuceniu postulatu l'art pour l'art i symbolistycznym spirytualizmie przy-czyniła się do powstania dzieł postulujących poszukiwania dźwiękowości. Manifest Verlaine’a zawarty w „Art poétique” odnosi się do tzw. muzyczności I, opartej na właściwościach muzycznych języka poetyckiego, w szczególności na prozodii. Praca zawiera analizę zasobów prozodii, wyrażających się w strukturze formalnej, przez izotopie leksykalne, a także warstwę gramatyczną wierszy, co umożliwiło poecie stworzenie pejzaży dźwiękowych.

The aim of the following work is to analyze the musicality of the Ariettes oubliées section from Romances sans paroles by Paul Verlaine, a collection that is a direct consequence of the literary trends in the second half of the 19th century. The literary perspective, built on the rejection of l’art pour l’art postulate and symbolist spiritualism, contributed to the creation of poetry claiming musicality. Verlaine's call formulated in his Art poétique aims at musicality, which consists of the sonority of poetic language and is based on prosody. The work proposes an analysis of the resources of prosody, which are expressed in the formal structure, through lexical isotopies, as well as in the grammatical layer of the poems. All these means allowed the poet to create sonorous poetic landscapes.

L’objectif du présent travail est d’étudier la musicalité de la section « Ariettes oubliées » de Romances sans paroles de Paul Verlaine, le recueil qui constitue une conséquence directe des tendances littéraires dans la seconde moitié du XIXe siècle. La perspective littéraire, construite sur le rejet du postulat de l'art pour l’art et le spiritualisme symboliste, a contribué à la création d'une poésie revendiquant la musicalité. L’appel verlainien formulé dans son « Art poétique » vise la musicalité I qui consiste en sonorité du langage poétique et se fonde sur la prosodie. Le travail propose une analyse des ressources de la prosodie, qui s’expriment dans la structure formelle, à travers les isotopies lexicales, ainsi que dans la couche grammaticale des poèmes. Tous ces moyens ont permis au poète de créer des paysages poétiques sonores.