Dopuszczalność skargi nadzwyczajnej w procesie cywilnym na tle innych nadzwyczajnych środków zaskarżenia

W 2018 roku polski ustawodawca wprowadził nowy środek prawny - skargę nadzwyczajną. Jego zdaniem pozwoliło to „uzupełnić lukę w systemie nadzwyczajnych środków zaskarżenia”. Ta praca ma na celu udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy rzeczywiście w systemie nadzwyczajnych środków zaskarżenia istniała luka - czy system należało doposażyć o kolejną skargę. W tym celu analizowane są tu przesłanki dopuszczalności nadzwyczajnych środków zaskarżenia, z ograniczeniem do skargi nadzwyczajnej i trzech skarg uregulowanych w kodeksie postępowania cywilnego - skargi kasacyjnej, skargi o wznowienie postępowania oraz skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.

In 2018 Polish lawmaker introduced a new judicial remedy - the extraordinary complaint. In his view, it let the gap in the system of extraordinary measures of appeal be complemented. This dissertation is aimed at answering the question whether there was any gap in the system of extraordinary measures of appeal indeed - whether it was necessary to introduce another measure to the existing system. For this reason the analysis refers to the prerogatives of admissibility of extraordinary measures of appeal, limited to the extraordinary complaint and three complaints regulated in the Civil Proceedings Code – cassation complaint, application for revision (reopening), and complaint for declaring a final judgment contrary to law.