The European Union and Conflict Resolution: A Case study of the Democratic Republic of Congo (2003-2015)

Głównym celem rozprawy jest analiza zaangażowania Unii Europejskiej w Demokratycznej Republice Konga w latach 2003-2015 oraz ocena jej roli w procesie rozwiązywania toczących się tam konfliktu. DRK wyróżnia się spośród innych państw, w których UE również była zaangażowana w podobny proces, ponieważ jest pierwszym państwem, do którego Unia zdecydowała się wysłać misję wojskową bez wsparcia ze strony NATO lub USA, co stanowi o wyjątkowości przypadku DRK. Niniejsza praca analizuje różne misje wojskowe i cywilne zorganizowane przez UE w tym państwie w ramach Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony a następnie Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony, a także współpracę UE z ONZ. Autorka twierdzi, że czynnikiem, który osłabia spójność polityki unijnej w Afryce jest brak łącznika pomiędzy unijnymi wartościami i interesami. UE ma problem z wyborem pomiędzy realizmem politycznym a idealizmem, co uwidacznia z jednej strony zainteresowanie interesami komercyjnymi, a z drugiej zaś celami rozwojowymi. Rozprawa poddaje w wątpliwość zachodnią/europejską perspektywą uznania DRK za państwo „pokonfliktowe”, co stanowi jedną z przyczyn, dla których UE nie podjęła adekwatnych działań, by zapobiec zbliżającemu się kryzysowi we wschodnim Kongo. Badane było również zjawisko konfliktów surowcowych, które pozostaje wyzwaniem nie tylko dla DRK, ale również dla całego regionu Wielkich Jezior, które nie zostało do tej pory całkowicie rozwiązane. W sekcji końcowej jest analizowana również możliwość aktywnego zaangażowania diaspor, przebywających w Europie, które mogłyby być włączone w proces rozwiązywania konfliktów we własnych państwach. W rozprawie zostały postawione 8 pytań badawczych spośród których szczególnie istotne wydają się pytania o motywy oraz zalety i ograniczenia zaangażowania UE w DRK oraz czy Unia jest w stanie zagwarantować bezpieczeństwo w trakcie sytuacji konfliktowej, jaka miała miejsce w tym kraju. Te pytania miały prowadzić do potwierdzenia następującej dwudzielnej hipotezy: a) plany ramowe dotyczące prawa oraz zarządzania Unii Europejskiej oraz jej zdolność generowania inicjatyw pokojowych dostarczają kontekstu dla procesu rozwiązywania problemów, b) unijne podejście do DRK jako państwa pokonfliktowego uniemożliwia odpowiednie podejmowanie problemów lokalnych, takich jak konflikty o ziemię, surowce oraz władzę tradycyjną i administracyjną. Dysertacja wykorzystuje pw. teorię realizmu politycznemu, ponieważ istotne jest określenie motywów UE, jakie stały za jej interwencją w DRK oraz jednocześnie krytycznie ocenia samą interwencję w świetle dążeń UE, by stać się światowym mocarstwem. Wykorzystuje także teorię ról międzynarodowych. W rozprawie użyta została metoda studium jednego przypadku, która umożliwia dogłębną i szczegółową analizę roli UE w zakresie rozwiązywania konfliktów w DRK. W celu oceny roli UE w DRK, rozprawę oparto na źródłach pierwotnych dostępnych na oficjalnych stronach internetowych takich instytucji jak: Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych, Rada Bezpieczeństwa ONZ i innych. Oprócz tego, w rozprawie wzięto również pod uwagę źródła wtórne, w tym artykuły w takich czasopismach jak: International Peacekeeping, European Security, The Round Table, raporty EUISS, raporty ICG oraz liczne książki i artykuły naukowe. Rozprawa składa się z pięciu rozdziałów. Struktura rozprawy jest logiczna i przejrzysta oraz funkcjonalna w stosunku do kolejnych etapów weryfikowania przyjętej hipotezy.

The key objective of the dissertation is to analyse the European Union’s engagement with the Democratic Republic of Congo in 2003-2015 and to evaluate its role in conflicts resolution. The DRC stands apart from the rest of the countries where the EU has been involved as it was the first country to which the EU sent a military mission without the interference of the NATO or the USA and therein lies the uniqueness of the DRC. The study analyses the various military and civilian missions that the EU has launched in the country in the framework of European Security and Defence Policy and then Common Security and Defence Policy, and the cooperation between EU and United Nations. Author claims a factor that is seen as undermining the coherence of EU policy in Africa is the disconnect between EU’s values and its interests. The EU has difficulty choosing between realism and idealism as is indicated by its commercial interests on the one hand and development objectives on the other. The dissertation questions the Western/European description of the DRC as a ‘post-conflict’ country, which accounts for one of the reasons for the EU’s lack of adequate response to the impending crisis in Eastern Congo. Author also explores the issue of ‘conflict minerals’ that is an over-arching challenge not only in the DRC but also in the wider Great Lakes region which is yet to be efficiently dealt with. In the concluding section also explores the possibility of actively engaging the diaspora groups within Europe when the EU is involved in resolving conflicts in other countries. In the dissertation were raised 8th research questions of which seem particularly important questions about the motives and advantages and limitations of the EU's involvement in the DRC and whether the Union is able to guarantee security during the conflict situation that has taken place in this country? These questions were to lead to confirm following mitral hypothesis: The European Union’s framework for law and governance and its capacity to generate incentives for peace provide a context for resolving conflicts, and the EU’s description of the DRC as a ‘post-conflict’ country prevents it from addressing the local problems such as rivalries over land, resources and traditional or administrative power. The dissertation employs the theory of political realism as it is pertinent to address the question of the EU’s motivation behind its intervention in the DRC and to also critically evaluate the intervention in the light of the EU’s quest for a global power status. It also implements the theory of international roles. The dissertation has used the single case study method as it provides the scope for an in-depth and detailed analysis of EU’s role in resolving the DRC conflicts. In order to assess the role played by the EU in the Democratic Republic of Congo, the dissertation relied on primary sources that are available on the official websites such as those of the European Commission, the EU’s External Action Service, United Nations Security Council and the like. Apart from this, the dissertation based its analysis on secondary sources, especially articles in journals such as International Peacekeeping, European Security, The Round Table, EUISS reports, ICG reports and numerous books and papers. The dissertation consists five chapters. The structure is logical and transparent and functional in relation to the subsequent stages of verifying the adopted hypothesis.