Pogromy Żydów w Polsce: ćwiczenie z socjologii (nie)wiedzy

W czasie, gdy tematyka pogromów antyżydowskich w Polsce staje się coraz częściej eksplorowanym tematem, próbuję zrozumieć, dlaczego tak istotna część historii państwa zostaje przemilczana w systemie edukacji. Posługując się teorią Eviatara Zerubavla, zauważam że wiedza o pogromach stanowi “ciszę”. W tej pracy, stanowiącej formę eseju naukowego i przeglądu literatury, analizuję, by tak rzec, “dwie warstwy zaprzeczeń”, przez które należy przejść, gdy chce się usłyszeć o przemocy. Pierwsze zaprzeczenie dotyczy samego faktu wystąpienia przemocy. Poprzez sztywne definicje oraz serię synonimów tuszowany jest fakt, że ta przemoc wystąpiła. Drugie zaprzeczenie dotyczy przyczyn pogromów, których szuka się poza wspólnotą. Przyczyn pogromów na Żydach szukano w prowokacji władz, bądź próbowano zrzucić odpowiedzialność za przemoc na margines społeczny. Wszystko to, wraz z ujmowaniem historii w perspektywie większościowej i relacji gość-gospodarz, sprawiło, że osoby kończące szkoły w Polsce mogą wciąż zadawać sobie pytanie takie jak ja: dlaczego wychowawszy się w Polsce nie wiedziałam o tych ważnych zdarzeniach w jej historii?