Obrót żywnością w postaci suplementu diety wobec zasady swobodnego przepływu towarów w prawie UE

Hipotezę badawczą w pracy można sprowadzić do pytania: czy swobodny przepływ suplementów diety faktycznie funkcjonuje w ramach wspólnego rynku? Jakie są jego ograniczenia i z czego wynikają? W wyniku dokonanej analizy naukowej regulacji prawnych unijnych i krajowych, ze szczególnym uwzględnieniem regulacji polskich, a także orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE i polskich sądów administracyjnych stwierdzono, że: 1. Zasada swobodnego przepływu towarów w obszarze suplementów diety funkcjonuje w bardzo ograniczonym zakresie, przede wszystkim ze względu na brak całościowej harmonizacji obszaru tej grupy środków spożywczych. 2. Państwa członkowskie mają możliwość samodzielnego określenia stopnia ochrony zdrowia publicznego i tym samym ułatwioną możliwość powołania się na wyjątki zawarte w art. 36 TFUE. 3. Czynnikiem ograniczającym swobodny przepływ suplementów diety są zróżnicowane poglądy nauki. Odmienne podejście poszczególnych gremiów naukowych do wielu kwestii dotyczących suplementów diety oraz różnice w metodach badawczych skutkują zróżnicowanymi wnioskami w ocenie ryzyka. 4. Legislacja unijna w zakresie suplementów diety jest obarczona fragmentarycznością a także nieścisłością i niejasnością, ponadto często uniemożliwia dokonanie jednoznacznej kwalifikacji produktów, a także otwiera pole do odmiennej interpretacji definicji suplementu diety. 5. Obecnie obowiązująca w prawie polskim regulacja wprowadzania suplementu diety do obrotu jest nieprawidłowa i powinna zostać zmieniona. Rozwiązaniem, które pozwalałoby zachować zgodność prawa polskiego z unijnym, a jednocześnie zapewnić przestrzeganie zasad prawa administracyjnego byłoby w szczególności przyznanie GIS kompetencji do wydawania decyzji administracyjnej w sprawie odmowy notyfikacji.