Miejscowy plan rewitalizacji jako nowe narzędzie planistyczne w polskim systemie prawnym

Praca obejmuje problematykę skonstruowania oraz funkcjonowania niedawno wprowadzonego w Polsce narzędzia planistycznego, jakim jest miejscowy plan rewitalizacji. Podejmowane rozważania obejmują przyczyny jego wprowadzenia do polskiego porządku prawnego, przedmiot oraz zakres unormowania, a także spostrzeżenia na temat jego funkcjonowania w dotychczasowej praktyce planistycznej. Dodatkowo podjęto się porównania zakładanego przez ustawodawcę zainteresowania stworzonym narzędziem planistycznym, a jego faktycznego odbioru w praktyce planistycznej. W ramach pracy poddano analizom wszystkie kroki w ramach procedury uchwalania opisywanego aktu oraz skutki, jakie może za sobą nieść jego uchwalenie, szczególnie w odniesieniu do przestrzeni miejskiej. Zagadnienie rozpatrywane jest, mimo licznych powiązań z aspektami pozaplanistycznymi, w kontekście planowania przestrzennego, będącego istotnym elementem konstytucyjnej zasady zrównoważonego rozwoju, ze szczególnym uwzględnieniem różnic między tytułowym aktem planistycznym a powszechnie wykorzystywanym w praktyce miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Istotną część pracy w zakresie podejmowanej problematyki stanowi ponadto porównanie przyjętych w Polsce z rozwiązań ze skutecznie funkcjonującymi regulacjami w Niemczech. Równie ważny aspekt stanowi analiza pierwszego uchwalonego w Polsce miejscowego planu rewitalizacji, stanowiąca podstawę dla wniosków wynikających z porównania teoretycznego ujęcia z wykorzystaniem w praktyce.