Rzymska zasada superficies solo cedit i jej funkcjonowanie w różnych porządkach prawnych tradycji prawa kontynentalnego

Niniejsza praca stanowi próbę uchwycenia ogólnej specyfiki funkcjonowania rzymskiej zasady superficies solo cedit – zasady, zgodnie z którą budowle, urządzenia i rośliny trwale związane z gruntem należą do właściciela gruntu – w porządkach prawnych tradycji prawa kontynentalnego. Korzystając przede wszystkim z metod formalno-dogmatycznej i historyczno-porównawczej, a także posiłkując się informacjami z zakresu dziedzin naukowych innych, niż prawnicza (w tym danymi statystycznymi), autorka postara się przede wszystkim odpowiedzieć na pytania, jakie historyczne i społeczne czynniki mają wpływ na współczesny status przedmiotowej zasady w wybranych porządkach prawa kontynentalnego – oraz – jaki jest jej przyszły, prognozowany status w tych porządkach.

The author of this paper makes an attempt to capture the general specificity of the functioning of the Roman principle of superficies solo cedit – the principle according to which buildings, devices and plants permanently attached to the land belong to the land owner – in jurisdictions within the civil law tradition. Using primarily formal-dogmatic and historical-comparative methods, as well as information from scientific fields other than law (including statistical data), the author will primarily try to answer the questions of what historical and social factors influence the contemporary status of the principle in question in selected jurisdictions within the civil law tradition – and – what is its probable future status in these jurisdictions.