From Castles to Homes: The Family in Post-Horror

Celem niniejszej pracy jest prześledzenie ewolucji horroru w relatywnie nowy podgatunek zwany post-horrorem. Post-horror nie przeszedł jeszcze procesu generycznej demarkacji, w związku z czym niniejsza praca wyłuszcza zestaw charakterystyk, które są obecne w wielu reprezentatywnych dziełach tego podgatunku. Praca zawiera krytyczną analizę dwóch filmów, Hereditary (dir. Ari Aster, 2018, USA) oraz Midsommar (dir. Ari Aster, 2019, USA and Sweden), wykonaną z wykorzystaniem teorii traumy. Produkcje te zostały wyselekcjonowane w oparciu o ich newralgiczną pozycję we współczesnym kanonie kina grozy. Ponad to, wyznaczają strukturalny paradygmat dla dynamicznie rozwijąjącego się post-horroru, wychodząc poza ramy standardowej kinematografii poprzez swoją artystyczną i tematyczną głębię. W niniejszej pracy wykazano, iż na tle innych podgatunków, post-horror odznacza się większym naciskiem na warstwę wizualną, nowatorskim podejściem do kompozycji obrazu filmowego i wielowymiarowością bohaterów. Z narratologicznego punktu widzenia, post-horrory skupiają się najczęściej na badaniu zawiłości intrafamilijnych więzi, głównie o charakterze patologicznym, oraz na zniuansowanej eksploracji psychologicznych traum. Praca dowodzi, że post-horror sygnalizuje generyczną zmianę w obrębie horroru, zwracając uwagę na jego transformację w kierunku bardziej realistycznego i introspektywnego przedstawienia ludzkich lęków, fobii i traum.

The aim of this study is to trace the evolution of horror into a relatively new subgenre known as post-horror. Post-horror has not yet undergone the process of generic demarcation, and as such, this work outlines a set of features that are present in many representative titles of this subgenre. The study includes a critical analysis of two films, Hereditary (dir. Ari Aster, 2018, USA) and Midsommar (dir. Ari Aster, 2019, USA and Sweden), conducted using trauma theory. These productions were selected based on their pivotal positions in the contemporary horror cinema canon. Furthermore, they establish a structural paradigm for the dynamically developing post-horror, transcending the boundaries of standard cinematography through their artistic depth and thematic complexity. This work demonstrates that, compared to other subgenres, post-horror is characterized by a greater emphasis on the visual layer, an innovative approach to the composition of the cinematic image and the multidimensionality of the characters. From a narratological perspective, post-horrors most often focus on examining the intricacies of intrafamilial bonds, primarily of a pathological nature, and on nuanced explorations of psychological traumas. The thesis argues that post-horror signals a generic change within the horror genre, highlighting its transformation towards a more realistic and introspective portrayal of human fears, phobias and traumas.