In search for recognition: the structure of desire between Hegel and Brandom

Celem pracy jest zbadanie teorii uznania Roberta Brandoma w zestawieniu z klasycznym rozumieniem tego pojęcia pochodzącym od Hegla. Szczególną uwagę poświęcono roli, jaką u obu autorów odgrywa pożądanie, w sensie nadanym mu przez Hegla w „Fenomenologii ducha”. Postawiona zostaje teza, że różnica w sposobie konceptualizacji pożądania przez obu myślicieli powoduje lukę w teorii Brandoma—o ile dostarcza ona przekonującego opisu funkcjonowania uznania w społeczeństwach, jego pochodzenie wydaje się niedostatecznie wyjaśnione. W związku z tym sposób, w jaki Hegel wyjaśnia ów fenomen, zostaje szczegółowo zrekonstruowany aby ocenić, czy zapożyczenie argumentu heglowskiego w celu uzupełnienia ujęcia Brandoma byłoby możliwe. Okazuje się to wysoce wątpliwe, jako że moc przekonywania idei Hegla zdaje się opierać na metafizycznym wymiarze, jaki nadaje on dialektyce—u Brandoma, jak wykazano w pracy, rozumienie dialektyki jest istotnie odmienne. Wnioskiem, wspartym także na kilku innych komentarzach do teorii Brandoma, jest że choć nie jest ona wolna od problemów—w szczególności brak wyjaśnienia źrodła uznania stanowi lukę, którą należałoby wypełnić, teoria zaproponowana przez Brandoma zasługuje na zainteresowane, ponieważ oferuje nowe spojrzenie na klasyczne idee Hegla, uwypuklając ich semantyczne i pragmatyczne znaczenie.

The thesis examines Robert Brandom’s account of recognition, juxtaposing it with Hegel’s classic articulation of the concept. Emphasis is put on the role of desire—the special kind of intentionality Hegel introduces in the Phenomenology of Spirit—within both theories. It is argued that a difference in how the two thinkers conceptualise the structure of desire results in an explanatory gap within Brandom’s account—while providing a compelling representation of the operation of recognition within societies, it seemingly fails to explain its origin. Accordingly, the way in which Hegel accounts for it is reconstructed in detail so that the possibility of reintroducing the Hegelian argument into Brandom’s framework can be assessed. The latter turns out highly questionable, as the tenability of Hegel’s explanation seems to depend on his metaphysical commitments concerning dialectics which, as it is shown, Brandom does not share. Following a discussion of some other commentaries on Brandom’s work, the conclusion is reached that although it is not free from problems—in particular the highlighted lack of explanation for the emergence of recognition is a gap to be filled—the theory offered by Brandom is worthy of interest for it provides a novel approach to the classic ideas of Hegel, emphasising the semantic and pragmatic relevance thereof.