Rozpad obozu solidarnościowego jako jedna z przyczyn przejęcia władzy przez lewicę w 1993 roku w Polsce

Powstanie „Solidarności” w Polsce zapoczątkowało szereg znaczących zmian w Polsce. Realne zmiany rozpoczęły się w 1989 roku wraz z obradami tzw. Okrągłego Stołu, na którym to ustalono jak dokładnie będzie wyglądać proces transformacji ustrojowej i gospodarczej w Polsce. Wybory 4 czerwca 1989 roku gdzie „Solidarność” uzyskała znakomity wynik, pozwoliły im sprawować realną władzę. Upór opozycji pozwolił na przyśpieszenie zmian w Polsce. Już w 1990 roku doszło do pierwszych wolnych, powszechnych wyborów prezydenckich, w których to wygrał Lech Wałęsa. Transformacja zapoczątkowana wówczas stała się początkiem naprawy kraju, który był w wielkim kryzysie. Pierwsze próby reform były drastyczne i nie przyjęto ich z zadowoleniem w społeczeństwie. Przemiany te doprowadziły do wzrostu inflacji oraz bezrobocia. Były to dotkliwe konsekwencje polityki naprawczej gospodarki. Trudna sytuacja w kraju znalazła również odzwierciedlenie w obozie solidarnościowym, który zaczął się dzielić i rozpadać na mniejsze twory polityczne, które mniej lub bardziej były skupione wokół swoich liderów. Rozbicie elity solidarnościowej doprowadziło w 1993 roku, w obliczu kryzysu gospodarczo-społecznego do wygranej w wyborach lewicy, która swoje korzenie miała głęboko w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. To nie przeszkodziło Polakom, żeby na nich zagłosować. Winna była sytuacja w kraju i brak jakichkolwiek perspektyw. W tym tonie lewica zaoferowała program wyborczy, który obejmował wszystkich obywateli i pozwalał mieć nadzieję na lepsze czasy. Analiza ówczesnej sytuacji w Polsce pozwala zrozumieć mechanizmy, historia tamtych lat jest znakomitym wzorem tego jak reformowano państwo oraz jakie błędy popełniono. Mając na uwadze okoliczności warto wziąć pod uwagę takie wskaźniki jak inflacja i bezrobocie, oraz to jak wielkie nierówności społeczne powstały, na które władza musiała znaleźć rozwiązanie.

The establishment of Solidarity in Poland initiated a number of significant changes in Poland. Real changes began in 1989 with the so-called Round Table, which established what exactly the process of political and economic transformation in Poland would look like. The elections on June 4, 1989, where Solidarity obtained an excellent result, allowed them to exercise real power. The opposition's stubbornness allowed for the acceleration of changes in Poland. Already in 1990, the first free, universal presidential elections took place, in which Lech Wałęsa won. The transformation initiated then became the beginning of the recovery of a country that was in great crisis. The first attempts at reform were drastic and were not welcomed by society. These changes led to an increase in inflation and unemployment. These were severe consequences of the economic recovery policy. The difficult situation in the country was also reflected in the Solidarity camp, which began to divide and disintegrate into smaller political entities, which were more or less focused around their leaders. The breakdown of the Solidarity elite led in 1993, in the face of the economic and social crisis, to the victory of the left wing in the elections, which had its roots deep in the Polish United Workers' Party. This did not stop Poles from voting for them. The situation in the country and the lack of any prospects were to blame. In this tone, the left offered an electoral program that included all citizens and allowed us to hope for better times. Analysis of the situation in Poland at that time allows us to understand the mechanisms; the history of those years is an excellent example of how the state was reformed and what mistakes were made. Taking into account the circumstances, it is worth taking into account indicators such as inflation and unemployment, as well as the great social inequalities that arose and the authorities had to find a solution.