Skarga kasacyjna od orzeczenia nieistniejącego – glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z 31.08.2018 r., I CSK 300/18

Przedmiotem glosy jest postanowienie SN z 31.08.2018 r. (I CSK 300/18), które uchyliło „czynność sądu apelacyjnego określoną jako wyrok” z uwagi na brak podpisu jednego z trzech sędziów pod sentencją zaskarżonego orzeczenia. W glosie prezentowane są zróżnicowane stanowiska nauki prawa oraz orzecznictwa Sądu Najwyższego na temat zagadnienia kwalifikowanej wadliwości wyroków i postanowień związanej z brakiem podpisów wszystkich członków składu orzekającego. Stanowisko Sądu zaprezentowane w glosowanym postanowieniu znajduje aprobatę i zostaje wzbogacona o dodatkowe argumenty dogmatyczne. Krytyce zostaje poddane natomiast samo rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego, który odstąpił od stabilnej linii orzeczniczej wskazującej na konieczność odrzucenia skargi kasacyjnej od orzeczenia nieistniejącego z uwagi na brak substratu zaskarżenia. Rozwiązaniu polegającemu na „uchyleniu czynności określonej jako wyrok” stawiane są zarzuty zarówno dogmatycznej, teleologiczne oraz funkcjonalne.

The commented decision reversed the ‘act of the appellate court referred to as a judgment’ due to lack of the signature of one of the three judges under the operative part of the judgment appealed against. In this commentary, there are presented diverse opinions of legal scholars and the Supreme Court regarding serious defects of the judgments and court orders – namely the lack of signatures of all members of the adjudicating panel. The opinion of the Supreme Court, as presented in the commented decision, is approved and additional arguments of theoretical nature are mentioned. However, the way Supreme Court decided the case based on these facts, reversing and remanding the case, is criticized, because the Court discontinued an established line of case law requiring the cassation appeal to be rejected as lacking the subject of the appeal. The solution which involves reversing the ‘act of the appellate court referred to as a judgement’ is criticized, with dogmatic, teleological and functional objections being raised.