Funkcje i aktywność mózgu w procesie tłumaczenia symultanicznego

W badaniach procesu tłumaczenia ustnego nie sposób pominąć roli mózgu. Dlatego też tłumaczenie należy rozumieć również jako wysiłek neurokognitywny i neurolingwistyczny związany z reakcją komórek nerwowych (neuronów) na bodźce językowe. Wraz z rozwojem technik neuroobrazowania wiedzę na temat neurokognitywnych/neurolingwistycznych aspektów tłumaczenia czerpie się z badań, w których rejestrowana jest reakcja mózgu w czasie rzeczywistym, czyli z eksperymentów wykorzystujących bioelektryczną czynność mózgu, funkcjonalne obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego, analizę potencjałów wywołanych czy pozytonową tomografię emisyjną. Artykuł jest przeglądem literatury oraz podsumowaniem najnowszych i najważniejszych ustaleń dotyczących neurofizjologicznych korelatów związanych z procesami translacyjnymi. Wyniki badań zdają się, między innymi, sugerować stopień, w jakim mózg zaangażowany jest w tłumaczenie symultaniczne, określają, czy możliwe jest wyodrębnienie obszarów mózgu wyspecjalizowanych w tłumaczeniu oraz próbują odpowiedzieć na pytanie, która półkula dominuje w tym procesie. Ponadto artykuł jest również próbą określenia, na ile możliwe jest praktyczne przełożenie osiągnięć technik neuroobrazowania w odniesieniu do tłumaczenia symultanicznego.