Przestrzeń ruin powojennej Warszawy w „Stolicy” Poli Gojawiczyńskiej. Sposoby obrazowania i jego funkcje

Celem pracy jest analiza obrazu ruin w powieści „Stolica Poli Gojawiczyńskiej oraz ukazanie istotnych powiązań między sposobami opisu przestrzeni a innymi elementami utworu. W pierwszym rozdziale strategie przedstawiania zburzonej Warszawy zostają zestawione z innymi, obecnymi w kulturze obrazami ruin i gruzów (m.in. z klasycznym ujęciem ruiny według Georga Simmla oraz z tym, jak opisywane są zgruzowane miasta niemieckie w eseju „Wojna powietrzna i literatura W. G. Sebalda). W drugim rozdziale pracy została zawarta szczegółowa analiza znajdujących się w omawianej powieści opisów przestrzeni oraz procesów, które wpływają na zachodzące w niej zmiany. Autorka skupia się na elementach antropomorfizacji ruin oraz obrazie odradzającej się natury. Wskazuje na istotność organicznych metafor, którymi narrator „Stolicy posługuje się, opisując zarówno przestrzeń miasta, jak i kształtujący się porządek społeczny. Trzeci rozdział stanowi interpretację funkcji poszczególnych sposobów obrazowania przestrzeni ruin. Wskazuje również na analogie między opisami przestrzeni a fragmentami dotyczącymi kształtującego się życia społecznego i politycznego.