Psychospołeczna sytuacja osób żyjących z HIV i chorych na AIDS w Polsce.

Przedmiotem analizy podejmowanej w tej pracy było sprawdzenie psychospołecznej sytuacji osób żyjących z HIV i chorych na AIDS w 30 lat od wykrycia tej nowej jednostki chorobowej. Sprawdzenie, czy osoby seropozytywne są dalej stygmatyzowane i czy dochodzi też do autostygmatyzacji. Jak osoby zakażone radzą sobie z piętnem choroby? Czy wpływa ona w jakikolwiek sposób na pełnione przez nich role społeczne, czy czują się naznaczone stygmatem, a także przyjrzeniu się ich sposobom radzenia sobie z noszonym piętnem. Zakażenie HIV i choroba AIDS jest stosunkowo dobrze znaną jednostką chorobową od strony medycznej, natomiast prawie nie ma na ten temat literatury socjologicznej. Konsekwencje zakażenia dla osób seropozytywnych i sposób uczestnictwa w życiu społecznym zasadniczo się zmieniają po otrzymaniu diagnozy. Według danych epidemiologicznych w Polsce wykryto zakażenie u ponad 16 000 osób. Szacuje się, że około 70% osób zakażonych, nie wie o swoim pozytywnym statusie serologicznym. Większość nigdy nie robiła testu w kierunku HIV i przez wiele lat nie podejrzewała nawet u siebie zakażenia. Pojedyncze badania o osobach zakażonych w Polsce na niewielkich grupach, nie dają pełnego obrazu życia z HIV. Stąd powstał pomysł przeprowadzenia szerokiego badania na skalę ogólnopolską, dający choć trochę szerszy zarys psychospołecznej sytuacji osób żyjących z HIV i chorych na AIDS w Polsce. Stygmat osób żyjących z HIV ma charakter piętna ukrytego, stąd też osoby seropozytywne mogą ukrywać fakt swojego zakażenia. Piętno HIV ma związek ze społeczną reakcje na odmienność, która wywoływana jest postrzeganiem osób z HIV jako tych, które swoim zachowaniem przyczyniły się do zakażenia. Ciągle istnieje przekonanie, że HIV to choroba gejów, narkomanów i prostytutek. Wydawać by się mogło, że lata edukacji i publikacji odnośnie HIV zwiększyło wiedzę Polaków. Samo zakażenie jest obecnie traktowane jako choroba przewlekła, a nie wyrok śmierci. Mimo to ciągle osoby zakażone HIV są stygmatyzowane, gdy ujawnią fakt swojego zakażenia. Stawiam tezę, że stygmatyzacja i dyskryminacja osób z HIV w Polsce ciągle jest duża, tylko osoby z HIV radząc sobie ze swoim piętnem przestały ujawniać fakt swojego zakażenia. Jednocześnie doszło do autostygmatyzacji i stawiania się w pozycji osoby gorszej, nie zasługującej na społeczną akceptacje, przez co osoby zakażone same wykluczają się z rodzinnych relacji czy spotkań towarzyskich. Ograniczają bliższe relacja z otoczeniem, by fakt ich zakażenia nie został ujawniony. Jedynym miejscem gdzie swobodnie mogą mówić o swoim zakażeniu są przychodnie niedoborów odporności oraz stowarzyszenia i inne organizacje, w których spotykają się osoby żyjące z HIV i w bezpiecznych warunkach mogą podzielić się troskami dnia codziennego.