Teatr jako forma komunikacji na przykładzie inscenizacji Hamleta Wooster Group

Aby poddać próbie oceny inscenizację Hamlet w wykonaniu The Wooster Group należy zastanowić się nad założeniami kategorii teoretyczno-historycznej jaką jest postdramatyzm. Choć nie da się jednoznacznie rozdzielić praktyk artystycznych okresu sztuki dramatycznej i tej, która zrodziła się po niej, możliwe jest wyróżnienie pewnych charakterystycznych elementów inscenizacji współczesnych. Będą to: niedramatyczne teksty teatralne, brak hierarchii środków w spektaklach, symultaniczność, skłonność do nadmiaru, umuzycznienie, dramaturgia wizualna, nowe media. W inscenizacjach tego typu działania sceniczne często nie niosą za sobą żadnego sensu – ich istotą jest ich chwilowa obecność. Skutkuje to powstaniem estetyki nierozstrzygalności, która nierzadko wywołuje w publiczności uczucie dyskomfortu, ze względu na brak spójnej akcji dramatu. W pracy będę udowadniać, że dzięki użyciu nowych mediów w Hamlecie The Wooster Group przed publicznością otwierają się nowe przestrzenie interpretacyjne. Są nimi: znaczenie ciała i jego ruchów w teatrze, metateatralność w formie, a nie tylko w treści, koncepcja pamięci, przemijania czy nawet traumy w odniesieniu do jednostek ludzkich, jak i samego teatru, koncepcja wartości tekstu oryginalnego i adaptacji, procesu repetycji i schematu w kontekście życia człowieka, porównanie stylu teatralnego do innych sztuk np. plastycznych, czy w końcu próba odpowiedzi na pytanie czy projekcja video może być głównym bohaterem dramatu. Z pewnością można stwierdzić, że nie są to jedyne przestrzenie możliwej interpretacji. Teatr dzięki użyciu postdramatycznych środków wyrazu jest jeszcze wydajniejszą formą komunikacji. Na przykładzie Hamleta The Wooster Group widać jak pogłębiają się pola interpretacyjne sztuki, a co za tym idzie interakcja z publicznością jest jeszcze większa.

To critically evaluate The Wooster Group's production of Hamlet, one must ponder over the idea of postdramatic theatre. Although it is impossible to separate the artistic practices of dramatic theatre from those that emerged afterward, it is possible to highlight certain characteristics of contemporary performances. These include: non-dramatic theatrical texts, lack of hierarchy in theatrical elements, simultaneity, a tendency towards excess, musicality, visual dramaturgy, and the use of new media. In such productions, stage actions often carry no inherent meaning—what matters is their fleeting presence. This results in an aesthetics of undecidability, which frequently causes discomfort for the audience due to the absence of a coherent dramatic narrative. In this paper, I will argue that the use of new media in The Wooster Group’s Hamlet opens up new interpretative spaces for the audience. These include: the significance of the body and its movements in theatre, metatheatricality in the form rather than just in the content, the concept of memory, passing, and even trauma in relation to both individuals and theatre itself, the value of the original text and its adaptation, the process of repetition and patterns within the context of human life, the comparison of theatrical style to other arts such as visual arts, and finally, the attempt to answer the question whether a video projection can be the main protagonist of a drama. Certainly, these are not the only possible interpretative spaces. Through the use of postdramatic methods of expression, theatre becomes an even more effective form of communication. The example of The Wooster Group's Hamlet illustrates how the interpretative fields of the play deepen, thus increasing the interaction with the audience.