Małe prozy Elizy Kąckiej. Analiza i próba interpretacji

Niniejsza praca magisterska stanowi analizę twórczości Elizy Kąckiej, a w szczególności jej krótkich form prozatorskich, nazwanych przez autorkę pracy „małymi prozami”. W pierwszej części pracy omówiony został kontekst literacki, w którym funkcjonuje Kącka, a także przedstawione zostały jej trzy zbiory: Elizje (2017), Po drugiej stronie siebie (2019) oraz Strefa zgniotu (2022). Analiza obejmuje interpretację tych utworów, ze zwróceniem uwagi na ich specyficzną formę, styl oraz nawiązania do awangardy i surrealizmu. W pierwszym rozdziale zanalizowane zostały sny, które mają charakter autobiograficzny i stanowią komentarz do osobistych doświadczeń autorki. Rozdział drugi koncentruje się na dekonstrukcji baśni i antybaśni, w których Kącka przełamuje tradycyjne schematy narracyjne, wplątując elementy krytyki społecznej. W rozdziale trzecim autorka pracy przedstawia nasłuchy miejskie, które ukazują obraz współczesnej Polski poprzez codzienne obserwacje dokonywane przez Kącką. Całość pracy skupia się na próbie zrozumienia, w jaki sposób język i biografia pisarki wpływają na jej twórczość, podkreślając jej wyjątkowe podejście do literatury.