Cyberprzestrzeń i przestrzeń kosmiczna jako sfery bezpieczeństwa międzynarodowego – aspekty teoretyczne

Problemy współistnienia przestrzeni terytorialnej, kosmicznej i cyberprzestrzeni jako obszarów aktywności współczesnych państw powodują różnorodność opinii prawników, badaczy bezpieczeństwa i teoretyków stosunków międzynarodowych zainteresowanych tą tematyką. Konkurują ze sobą dwie główne narracje: pierwsza, która na potrzeby tego wywodu będzie nazywana liberalno-normatywną, zakłada powstanie międzynarodowych regulacji określających ramy wykorzystania przestrzeni i cyberprzestrzeni do stabilizacji bezpieczeństwa międzynarodowego. W drugim dyskursie dominuje myślenie związane z realizmem, uwzględniające wykorzystywanie przez państwa obu przestrzeni do rywalizacji (zwłaszcza między mocarstwami) i traktowanie ich jako dodatkowych sfer bezpieczeństwa narodowego. Z perspektywy modeli bezpieczeństwa międzynarodowego prowadzi to do rozbieżnych wniosków. Wydaje się, że działania w obszarze cyberprzestrzeni skłaniają zwolenników pierwszej z wymienionych narracji do opowiedzenia się za powstaniem w niedalekiej przyszłości modelu globalnego zarządzania, zainicjowanego przez instytucje systemu Narodów Zjednoczonych. Z drugiej strony zwolennicy realizmu skłaniają się ku nowemu wieloobszarowemu i wielopoziomowemu układowi sił, widząc duże prawdopodobieństwo stworzenia podobnego modelu globalnego z uwzględnieniem przestrzeni. W podejściach liberalno-normatywnych wskazuje się, że przestrzeń aktywizuje podmioty niepaństwowe o profilu komercyjnym, prowadząc do wzrostu jej znaczenia gospodarczego ponad rolę w kształtowaniu bezpieczeństwa międzynarodowego. Więcej o tekście źródłowym Wskaż tekst źródłowy, by wyświetlić dodatkowe informacje o tłumaczeniu